ชุด ลิขิตรักข้ามกาลเวลา 5 เล่ม : 1.ลิขิตรักข้ามกาลเวลา ภาค 1- ภาค 2 ตอน ลิขิตรัก 2.นาวาลิขิตรัก 3.หอมบุปผา 4.หอมอาชาไนย ซินเหมย(ณศิกมล) ทำมือ

เรื่อง                      ชุด ลิขิตรักข้ามกาลเวลา 5 เล่ม : 1.ลิขิตรักข้ามกาลเวลา ภาค 1- ภาค 2 ตอน ลิขิตรัก 2.นาวาลิขิตรัก 3.หอมบุปผา 4.หอมอาชาไนย  

ผู้แต่ง                   ซินเหมย(ณศิกมล)

สำนักพิมพ์           ทำมือ

ลิขิตรักข้ามกาลเวลา ภาค 1 

‘ที่ นี่ที่ไหนทำไมที่นี่มีแต่คนแต่งตัวแปลกๆ แล้วทำไมพวกเขาถึงมองเธอแบบนั้นล่ะ เธอกำลังจะขึ้นเครื่องกลับเมืองไทยนี่นา แล้วเพื่อนๆของเธอหายไปไหนหมดแล้ว’ พุทธิญานึกสงสัยยกมือขึ้นคลึงขมับเพื่อลดอาการปวดศีรษะ แล้วหันหลังกลับไปมองหาเพื่อนทั้งสาม... แต่...ไร้วี่แววโดยสิ้นเชิง รอบตัวมีแต่คนแปลกหน้าที่แต่งตัวแปลกตา แล้วเพื่อนของเธอไปไหนกันหมดล่ะ...


เพียง แค่เห็นใบหน้าซีดเซียวไร้สติของนาง ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็วิ่งชนเข้ามาในใจของกุ้ยหย่งหมิงอย่างจัง เขาออกคำสั่งให้องครักษ์คู่ใจนำตัวนางขึ้นเกี้ยวกลับคฤหาสน์ไปด้วย ระหว่างทางเขาทะนุถนอมนางและโอบประคองไว้ในอ้อมอกอย่างดี ‘งามไร้ที่ติจริงๆ’ เขากระตุกยิ้มที่มุมปากขณะใช้สายตาสำรวจทั่วเรือนร่างของนางด้วยความพอใจ...


เขา เหลือบสายตามองแก้มบางที่อยู่ไม่ห่างจากปาก จมูกน้อยๆของเธอคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเขาเมื่อก้าวเดิน เขาไม่คิดให้เสียเวลาลดฝีเท้าในการเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วคิดกำไรด้วยการจูบมุมปากและหอมแก้มของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็แผ่วเบานุ่มนวลเพราะไม่อยากทำให้เธอตื่นจนเสียโอกาส มือไม้ก็ลูบไล้ความนุ่มเนียนจนลื่นมือของผิวแท้ที่มีเพียงผ้าผืนน้อยปิดกั้น ไว้
“สตรีขี้เมามันไม่งาม แต่ข้าก็ชอบถ้าเป็นเจ้า” เขาพึมพำชิดริมฝีปากอวบอิ่มของเธอก่อนประทับจูบลงไปแนบแน่นเมื่อวางร่างของ หญิงสาวลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว...

ลิขิตรักข้ามกาลเวลา ภาค 2 ตอน ลิขิตรัก

กุ้ยหย่งหมิง – กุ้ยถิง ความรักที่มีต่อกันมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่บางครั้งความหึงหวงก็ทำให้ความรักสั่นคลอน

โต้วฉือ – เสี่ยวซิง ความรักที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้เพราะไม่เคยมีใจให้กันมาก่อน แต่มันอาจจะเกิดขึ้นถ้าได้คุยกันสักครั้ง

อี่เฉิน – เสี่ยวหลัน ความรักที่ถูกจับคลุมถุงชนแต่โดนใจฝ่ายชายอย่างแรง คนกะล่อนแบบเขาจะเป็นยังไงเมื่อได้แต่งงานกับคนที่ตนแอบรัก

นาวาลิขิตรัก

เพราะความรักปักใจอย่างโง่งม ทำให้สาวน้อยที่เพิ่งผ่านวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน ยอมทิ้งแผ่นดินเกิดตามชายหนุ่มชาวตะวันตกผู้นั้นไป
ภาย ในเรือสินค้าอันกว้างใหญ่ที่ล่องอยู่กลางสายน้ำ นางอาศัยการปลอมตัวเป็นชายหนุ่มอำพรางตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ แต่นางเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ นางหนึ่งที่มีใจรักมั่น ซ้ำยังถูกเขาเลือกให้ไปรับใช้อย่างใกล้ชิด ถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง จะหยิบจะจับอะไรก็ถูกดวงตาสีฟ้าอมเขียวจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
เขาทำแบบนั้นทำไม รู้ไหมว่ามันทำให้นางหวั่นไหว

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบรักษาข้าเถิด ข้าร้อนรุ่มไปทั้งตัวแล้วตอนนี้”
“ถ้า อย่างนั้นเจ้าก็จงทำตัวให้สบาย อย่าขัดใจข้า รู้สึกอยากทำอะไรก็ทำออกมาไม่ต้องเก็บกลั้นไว้ ข้าจะช่วยถ่ายเทความรุ่มร้อนออกจากตัวให้เร็วที่สุด ไม่เกินสองเค่อเจ้าจะรู้สึกโล่งสบายเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เชียวแหละ”

หอมบุปผา

  "ข้ายอมเป็นบุรุษไร้ศักดิ์ศรี เพราะบุปผาดอกนี้หอมเย้ายวนใจข้าเหลือเกิน"


“หมอหลวงบอกว่าบาดแผลของข้าหายดีแล้ว สามารถใช้แรงได้แล้วแต่อย่าหักโหมมากนัก”
“แล้วอย่างไรเล่า จะมาใช้แรงอะไรกับข้า ข้าไม่เป็นเพลงยุทธ์หรอกนะ”
เขาอยากจะหัวเราะกับความคิดไร้เดียงสาของนาง “ถ้าข้าอยากจะฝึกยุทธ์ ข้าคงไม่หาเจ้าที่เตียงแบบนี้หรอก ข้าอยากทำอย่างอื่นที่สำคัญกว่าการฝึกยุทธ์กับเจ้าต่างหาก”
“ท่าน... ท่าน.. ต้องการให้ข้าไปเรียกส่านเตี้ยนให้หรือไม่” เสียงของนางสั่นสะท้านเมื่อเดาเจตนาของเขาออก
“อย่านอกเรื่องสิเป่าเป้ย”
“ท่านก็อย่าแกล้งข้าสิ”
“ข้าไม่ได้แกล้ง ข้าปรารถนาเจ้าจากใจจริง ยอมเป็นของข้าเถิดนะเป่าเป้ย” เขากระซิบขอเสียงสั่นพร่าที่ข้างหูนาง

 หอมอาชาไนย

บุรุษใดไหนเล่าจะปลุกเร้าเสน่หา 

บุรุษใดไหนเล่าจะปลุกเร้ากามา

บุรุษใดไหนเล่าก็ไม่เท่า “กุ้ยหย่งเฟิง”