พรหมบุพเพเสน่หา ชฎายุ อิงอร

 เรื่อง                         พรหมบุพเพเสน่หา  

 ผู้แต่ง                     ชฎายุ

 สำนักพิมพ์              อิงอร

หลังจากส่ง เยอร์บิร่า หรือแม่ยี่หร่า ย้อนภพกลับไปหาหลวงพิทักษ์อัศดากรแล้ว

คุณหญิงประไพ ก็เจอโจทย์สาวคนใหม่ ที่ไม่ใช่ใครที่ไหน

คือ จอม (จงกลกานต์) หลานสาวคนสวยหัวรั้นของคุณยายนั่นเอง

เมื่อ จงกลกานต์ ได้ยินเสียงไวโอลินปริศนาแว่วออกมาจากห้องเก็บสมบัติโบราณ

นั่นทำให้คุณหญิงประไพ รู้ได้ทันทีว่าได้เจอเจ้าของแหวนเพทายวงนั้นแล้ว

แล้วแม่จอมรั้นคนนี้จะกลับไปสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้กับใครต่อใครสักขนาดไหนกันนะ

 

“จอมบ่นไปตามประสา ท่านอย่าใส่ใจเลยค่ะ” หญิงสาวระมัดระวังตัวไว้ก่อน ด้วยยังแปลกที่

“ฉันชื่อนิรัตติกร ยินดีที่ได้รู้จักนะแม่จอม”

นั่นยังไง ใช่จริงๆ ด้วย ท่านคือท่านชายเจ้าของวังนเรนทร์ธร รูปร่างหน้าตาว่างามแล้ว ท่าทางยังสุภาพ น้ำเสียงน่าฟังอีกต่างหาก

“ท่านเป็นเจ้าเป็นนายสินะคะ ต้องขอโทษด้วย จอมเป็นแค่สามัญชน พูดอย่างคนในรั้วในวังไม่เป็นหรอกค่ะ”

ท่านชายพิจารณาสตรีตรงหน้า หล่อนพูดจาเหมือนหยั่งน้ำใจเสียมากกว่า ทั้งรอยยิ้มและดวงตาคู่งาม ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านหวั่นเกรงสักนิด ท่านเองก็มิได้ถือยศศักดิ์แต่อย่างใด เมื่อหมายใจจะคบหาแล้ว ภาษาพูดจาจะสำคัญอะไร

“ไม่เป็นไร หล่อนพูดกับฉันธรรมดาอย่างนี้เถอะ ฉันเรียกหล่อนว่าแม่จอม หล่อนจะเรียกฉันว่าพี่ชายนาถก็ได้”

“พี่ชายนาถ” คำพูดนั้นเมื่อเอ่ยออกไปแล้ว หญิงสาวก็รับรู้ถึงความผูกพันอันแสนไกลได้กลับคืนมาอยู่ในใจอีกครั้งอย่างน่าประหลาด แล้วเรื่องราวต่อจากนี้ก็คงเป็นเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมากมาแล้ว สิ่งที่เธอต้องทำก็คือทำมันให้ดีกว่าที่เคยเป็นมา แม้จะยังจำคำพูดของคุณยายได้ดีว่า....เราอาจเปลี่ยนแปลงเรื่องราวบางอย่างระหว่างทางได้ แต่บทสุดท้ายยากนักที่เราจะกำหนดขึ้นมาได้ใหม่ เพราะมันมีผลต่อเนื่องมาถึงปัจจุบันหรืออนาคตของห้วงเวลานั้นๆ

และนี่คงถึงเวลาที่เธอต้องออกฤทธิ์แล้วสินะ....รออีกนิดเถอะ ทุกๆ คน