ชุด เพียงดวงใจ 2 เล่ม : 1.เพียงใจเจ้าเอย 2.เพียงหนึ่งดวงใจ ศศิภา ศศิอักษร

เรื่อง            ชุด เพียงดวงใจ 2 เล่ม : 1.เพียงใจเจ้าเอย 2.เพียงหนึ่งดวงใจ
ผู้แต่ง            ศศิภา
สำนักพิมพ์     ศศิอักษร

เพียงใจเจ้าเอย

ด้วยวัยที่ห่างกัน เจ้าชายชลธิศธราดลจึงต้องแอบซ่อนดวงหทัยไม่ให้ใครได้ล่วงรู้โดยเฉพาะ‘เจ้าตัวยุ่ง’ ที่แสนดื้อรั้นและช่างก่อกวนหัวใจเป็นที่สุด หาไม่แล้วพระองค์คงต้องถูกตราหน้าว่า...หลอกเด็ก!

“ขี้เมา!”
คนตัวโตไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะเสียงแผ่ว แถมยังยืนโงนเงนไปมา ชั่วเสี้ยวขณะจิตที่ทำท่าว่าจะล้มคว่ำมาด้านหน้า ความพระทัยดีก็ทำให้พระชายาปราดเข้ามาเอาพระวรกายรองรับไว้ พระเศียรจึงซบลงบนพระอังสาเล็กได้ทันการณ์
คนซบน่ะโชคดีที่ไม่ต้องขายหน้า แถมไม่ต้องเจ็บตัวอีกด้วย แต่คนให้ซบนี่สิ ปั่นป่วนในหัวใจจนวางตัวไม่ถูกเสียแล้ว
“เมาเหล้ายังดีกว่า...เมารัก!”
แต่ถ้อยตรัสของพระสวามีทำให้ความรู้ประหลาดราวกับมีผีเสื้อโบยบินอยู่ตรงพระนาภีหายวับไปกลายเป็นความขบขันไปเสีย
“เมารัก?” ทรงพระสรวลดังก้องอย่างห้ามองค์ไม่อยู่ “ตรัสแบบนี้ก็เป็นหรือเพคะ”
“ทำไม? แปลกนักหรือ?” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตรัสตอบจึงทรงเปิดเปลือกพระเนตร ก่อนจะปิดลงไปตามเดิม ตรัสต่อว่า “รู้จักความรักบ้างหรือยัง...อุษาวดี”
เป็นคำถามที่ทำให้ฟ้าหญิงจอมซนนิ่งงันไปนาน...นานจนคนเมาตั้งตัวได้ กลับมายืนตัวตรงตามเดิม
“ความรัก...หม่อมฉันก็พอรู้จักบ้าง แต่...เมารัก เป็นเช่นไร หม่อมฉันยังไม่เคยสัมผัส”

เพียงหนึ่งดวงใจ

ผ้าสีขาวออกเหลืองหน่อยๆ ปักลายดอกไม้ชนิดหนึ่งร่วงหล่นลงบนพื้น ความสลัวรางทำให้หล่อนเห็นสิ่งนั้นไม่ชัดเท่าไรนัก ต่อเมื่อหยิบมันขึ้นมาดู หล่อนจึงอุ่นวาบไปทั้งร่าง
ผ้าผูกข้อมือ...ฝีมือปักของแม่หล่อน
ผ้า...ที่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งเคยมอบให้โจรป่าผู้หนึ่งตอบแทนที่ใครคนนั้นช่วยชีวิตไว้
ไม่คิดเลยว่าโจรป่าผู้นั้นจะยังเก็บไว้จนกระทั่งบัดนี้ อีกทั้งยังพกติดตัว หอบหิ้วไปไหนมาไหนด้วยโดยไม่นึกรำคาญ
“ของของเจ้า...”
มทนาลัยรีบเงยหน้า สบพระเนตรสีนิลที่ยังคงเรืองรอง
“ข้าไม่ได้ทิ้งนะ” รับสั่งพร้อมกับคว้ามันไว้ในพระหัตถ์ ถือไว้ราวกับเป็นของรักของหวง “พกติดตัวตั้งแต่วันนั้น”
...จวบจนวันนี้ไม่เคยห่างพระวรกาย เพราะเหตุผลกลใดไม่ทราบ แต่ก็ทำให้มทนาลัยรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีผีเสื้อบินอยู่ในช่องท้อง หากอยู่ในสภาวการณ์ที่ดีกว่านี้ หัวใจหล่อนคงพองฟูคับอกเป็นแน่แท้
“ขอบพระทัยที่ยังทรงนึกถึง...กระต่ายน้อยเพคะ”