เล่ห์ราคีสีกุหลาบ รริศา ธราธร ในเครือ อักษราศาสตร์

เรื่อง              เล่ห์ราคีสีกุหลาบ                      
ผู้แต่ง           รริศา
สำนักพิมพ์      ธราธร ในเครือ อักษราศาสตร์

ฤาชะตาฟ้าลิขิต รักดั่งเลห์มายากลรักชักพา กลับกลายสิเน่หา...เลห์ราคีสีกุหลาบ

"คุณไม่ควรทำกริยาไม่น่ารักแบบนั้น ปากจัดว่าคนโน้นคนนี้'

ชายหนุ่มร่างสูงมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้คำพูดของเขามันทิ่มแทงบาดลึกหัวใจเธอเหลือเกิน

"ค่ะ ฉันคิดว่าคำแรกที่ได้ยินจากปากของคุณมันน่าจะเป็นคำขอโทษจากสามีที่นอกใจไปกับผู้หญิงอื่นมากกว่า

นี่ฉันคงคาดหวังมากไปจนเพ้อสินะเธอบอกน้ำเสียงราบเรียบ

นัยน์ตาบอบซ้ำว่างเปล่าแต่ในใจมันเหมือนมีเหล็กแหลมนับร้อยคอยทิ่มแทงอยู่

"มุก'เขาปรามเสียงหนัก เขาเห็นดวงหน้าปนเศร้า

ดวงตาคมสวยที่เคยทอประกายบวมเป่งเหมือนผ่านการร้องให้มาอย่างหนัก เขาอยากกอดปลอบโยนเหลือเกิน

"หรือคุณจะให้ฉันยิ้มร่า ดีใจละที่เห็นผู้หญิงไปนั่งเกยบนตักสามีในร้านอาหารที่คนเยอะขนาดนั้น"หน้างอง้ำ

ดวงตาเริ่มรืนเม็ดน้ำตาด้วยความน้อยใจ มือบางปัดป้องมือใหญ่ที่พยายามโอบกอดปลอบโยนเธอ

"แต่ผู้หญิงคนนั้นเขา...เป็นแค่เพื่อน" นิ้วยาวยกขึ้นปิดริมฝีปากบางของมัดมุกเมื่อเธอขยับปากจะเถียง

"ไม่ว่าใครที่มุกเห็นเห็นไปกับผม หรือที่ผ่านมาผมอาจมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตมากมาย

แต่ไม่ได้ใครที่ผมรู้สึกเหมือนกับมุก เชื่อใจผมนะคนดี" เขาบอกเสียงนุ่ม อ่อนโยน

"คุณไม่เหมือนคนอื่นที่ผ่านมาในชีวิตผม"เขาย้ำ

"ฮึ ใช่สิ คุณจะบอกฉันอย่างนั้นหรือว่าคุณป็นภรรยาผม และเป็นคนเดียวที่ผมเคยไม่นอนด้วย

นี่นะหรือที่ฉันแตกต่างจากคนอื่น"คิดถึงเรื่องเมื่อคืนทำให้เธอเผลอพูดออกไป

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะมุก คุณมีค่ามากสำหรับผม มากจนผมไม่อาจทำร้ายคุณ"

"ได้คุณยังไม่ได้ทำร้ายมุกอีกหรือ ถ้าคุณทำร้ายมุก มุกยังจะมีแรงยืนหรือเปล่า"มัดมุกบอกเจือสะอื้นแววตาตัดพ้อ

"คุณแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยผ่านมามัดมุก"เขาบอกเสียงอ่อน ปลอบโยน

"แล้วมันอย่างไหนละค่ะผู้กองที่มันแตกต่างช่วยบอกฉันที แค่นี้เท่านั้นที่ฉันเห็นว่ามันแตกต่าง

ในฐานะภรรยาของคุณ"เธอเถียงไม่ลดละ

"คุณอย่าท้าทายผมน่ะ"

เขาประทับริมฝีปากหนาปิดปากริมฝีปากบางที่ขยับเถียงไม่หยุด มอบจุมพิตให้คนร่างบางอ่อนหวาน

แล้วเลื่อนใบหน้าคมโน้มลงไปจนริมฝีปากหนาร้อนแนบชิดกระชิบข้างใบหู

"แน่ใจนะมุกที่จะพิสูจน์"

ผู้กองธรรศไม่รอคำตอบเขาโน้มคอลงมาอีกครั้ง กดประทับจุมพิตที่ริมฝีปากบางยั่วยวนนั้นเขาพยายามอดกลั้น

ไม่อยากเอาเปรียบเธอในขณะที่เธอความจำยังไม่กลับมา เขาต้องทนทั้งที่เขาอยากจูบเธอ อยากกอดเธอ

และอยากทำอะไรมากกว่านั้นบนเตียงนอนนุ่มๆในห้องนี้

ลิ้นร้อนผ่าวสอดลึกเข้าไปกวาดหาความหวานในโพรงปากของเธอ

มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังนวลเนียนอย่างไร้สติ

"อืม... หวานเหลือเกิน มุกจ๋า"เขาพร่ำเพ้อกับความหวานตรงหน้า