พรหมลิขิตสีดำ พิมพ์ครั้งที่ 2 ชุด บ่วงดวงใจ ศศิภา ลักษณ์อักษร

เรื่อง             พรหมลิขิตสีดำ พิมพ์ครั้งที่ 2 ชุด บ่วงดวงใจ
ผู้แต่ง            ศศิภา 
สำนักพิมพ์     ลักษณ์อักษร

 
เขาครอบครอง กลืนกินหล่อน คืนแล้วคืนเล่า ประหนึ่งหลงใหลเสียเต็มประดา หากแท้จริงแล้วเขากำลังตักตวง ‘ให้คุ้ม’ กับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียต่างหาก!!
แหวนบนนิ้วนางไม่มีความสำคัญอันใด นอกเสียจากเป็นหลักประกันว่าเขาจะได้มรดกทั้งหมดจากผู้เป็นพ่อ!
พรนภัสคิดอย่างขมขื่น หล่อนนั่งนิ่งอยู่ในความมืด บนเตียงที่มีแต่ความเยียบเย็น ไร้เงาของสามี ไร้ซึ่งความอบอุ่น มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนยังนืนหยีดได้…หญิงถอนหายใจบางเบาขณะวางมือลงบนหน้าท้องของตนเอง
อย่างนุ่มนวลและทนุถนอม หล่อนค่อยๆลูบไล้ ตามจังหวะหายใจอันแผ่วเบา
ลูก! ลูกของหล่อนที่เขาจะไม่มีวันได้เห็น!
พรนภัสเม้มปากกลัเนสะอื้น เสียงเครื่องปรับอากาศดังก้องในใจของหล่อน ตอกย้ำความว้าเหว่เดียวดายและยิ่งทำให้หล่อนอยากหนีไปให้ไกล ในที่ที่ไม่มีความทรงจำระหว่างกันหลงเหลืออยู่ แม้อาจมีบางส่วนยังติดอยู่ในหัวใจ
แต่วันเวลาจะทำให้มันเลือนหายไป
หล่อนเชื่อเช่นนั้น…

เพราะอุบัติเหตุครั้งใหญ่ทำให้พรนภัสกลายเป็นเด็กกำพร้า พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตในวันที่หลังเกิดอุบัติเหตุ เธอเหลือตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน คนที่ขับรถชนจึงรับเธอเป็นลูกบุญธรรมเพื่อชดใช้ความผิดและไถ่โทษ
เธอกลายเป็นที่รักของคนในตระกูลปัจจภาคย์ ยกเว้นเขา...ตรีทศ ปัจจภาคย์ที่มองเธอเป็นศัตรูตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้ากัน
ความชิงชังยิ่งทบเท่าทวีคูณเมื่อพ่อของเขาเขียนพินัยกรรมให้เธอแต่งงานกับเขา ไม่เช่นนั้นมรดกทั้งหมดจะตกเป็นของเธอ เขาจำใจแต่งงานกับเธอด้วยความจำใจ
ทั้งที่จงเกลียดจงชัง แต่เขากลับหึงหวงเธออย่างออกนอกหน้า
ทั้งที่ไม่ชอบหน้า แต่เขากลับคอยหาเรื่องกลั้นแกล้งและตามวอแวเธอแทบจะตลอดเวลา
ตรีทศไม่ยอมรับว่ารักเธอ เขาวางทิฐิไว้เหนือหัวใจ กว่าจะรู้ตัวว่าเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดก็เมื่อไร้เธอข้างกาย
'กลับมาได้ไหม' คำอ้อนวอนที่เขาเอ่ยด้วยหมายจะได้เธอ คืน กลับกลายเป็นเพียงฝุ่นผงลอยคว้างในอากาศก่อนร่วงหล่นสู่พื้นอย่างเดียวดายไม่ต่างอะไรจากจากเขาในตอนนี้
เขาสุข เพราะเธอ เขาทุกข์ก็เพราะเธอ
เขาได้รู้จักความรักอย่างถ่องแท้เพราะเธอ เขาได้รู้จักความเจ็บปวดผิดหวังก็เพราะเธอ
ทุกอย่างในชีวิตเขา ล้วนมีเธอข้องเกี่ยว
ทุกความทรงจำ ในทุกช่วงชีวิต มีเธอซุกซ่อนอยู่เสมอ แม้ในซอกหลืบที่มืดมิดที่สุดก็ตาม
‘อย่าตามฉันมานะคะ ถ้าคุณตามมาฉันอาจจะหนีไปอยู่ที่อื่น...ที่ที่คุณตามหาไม่เจออีกเป็นครั้งที่สอง’
คำขู่นั้นได้ผล ตรีทศไม่กล้าตามเธออีก เขาได้แต่นั่งรออยู่ที่ป้ายรถเมล์วันแล้ววันเล่า รอเช้ารอเย็นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย รอด้วยความหวังว่าพรนภัสจะใจอ่อนในสักวันหนึ่ง
แต่คงเป็นไปได้ยาก เพราะคำพูดที่เธอมักพูดกับเขามีแค่
‘เราไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน’
‘ฉันไม่ใช่เมียคุณ’
‘เลิกตามฉันได้แล้ว’
แต่ละคำล้วนทำร้ายหัวจิตหัวใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ยิ่งปวดร้าวเมื่อรู้ว่าเธอท้อง แต่เธอไม่ยอมรับว่าเขาเป็นของพ่อของลูก
เขารู้ว่าเขาใจร้ายกับเธอมาก รู้ว่าตัวเองผิดเต็มประตู แต่เขาก็พร้อมจะยอมเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อให้เธอไม่ผิดหวังในตัวเขาอีก
เขาต้องรออีกนานเท่าไหร่ เธอถึงจะให้โอกาส
แค่โอกาสสักครั้งเท่านั้น...แค่สักครั้งก็เพียงพอ!