มนตรายาใจ กันเกรา ทำมือ

เรื่อง                  มนตรายาใจ 
ผู้แต่ง                   กันเกรา
สำนักพิมพ์           ทำมือ

น้ำมนต์ ปรีชาโชคโสภณ
หนุ่มสุดเซอร์ จอมอารมณ์เสีย เมียไม่มี หลีไม่เก่ง ปากร้าย จ่ายหนัก รักจริง เจอหญิงต้องตาและถูกใจ ส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอทันที

ยาใจ พฤกษาลิขิต
สาวสวย รวยอารมณ์ขัน วันๆ เอาแต่จดๆ จ้องๆ เจ้านายหนุ่ม จนเพื่อนรุมตั้งฉายาให้ว่าเป็น “มดแดงเฝ้าพวงมะม่วง” ถ้าไม่ร่วงลงดิน ก็คงถูกหญิงอื่นสอยไปกินให้อร่อยเหาะ เพียงเพราะใจไม่กล้า หน้าไม่ด้าน เลยจะพาลให้เสียของรัก

เรื่องของหัวใจทั้งสองเป็นเสมือนทางเส้นขนาน ไม่มีวันบรรจบหรือลงเอยกันได้
แต่ของขวัญเจ้าปัญหาก็ร่ายมนต์ให้สองคนจำต้องข้องเกี่ยวจำต้องร่วมกันแก้ไข
เขาและเธอจะหลุดพ้นไปได้ หรือต้องตกอยู่ในวังวนแห่งมนตราตลอดกาล

ยั่วให้อยาก : “ผมคงไม่รอดคืนนี้แน่ ถ้าไม่ได้ Good night kiss กับคุณก่อน”
ช่างเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวลในความคิด หญิงสาวยังไม่ทันได้เอ่ยแย้งอะไร เขาก็ก้าวผ่านประตูเข้ามา แล้วปิดเองเสร็จสรรพ หัวใจยังคงเต้นรัวเร็วและแรง แต่ก็พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติสุดแล้วเอ่ยออกไป
“เมื่อกี้นี้คุณมนต์...”
แต่ได้เอ่ยเพียงแค่นี้ มือบางก็ถูกเขาจับมากุมไว้ แล้วชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ถ้าจะนับจริงๆ แล้ว เมื่อกี้ไม่ใช่ Good night kiss สักหน่อย ของแท้มันต้องตรงนี้”
ใบหน้าสวยเงยขึ้นตามมือของเขา ที่ใช้นิ้วแปะลงมากับริมฝีปากสีระเรื่อ เขาจ้องมองมาด้วยแววตาหวานฉ่ำ ทำเอาอีกคนประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก
“คุณจะช่วยทำให้ผมกลับไปนอนแบบไม่ทรมานทั้งตัวและหัวใจ ด้วยการให้ผม Good night kiss ขนาดแท้ได้มั้ย”
หญิงสาวไม่เอ่ยอะไร เพียงแต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ ใบหน้าสวยก็แหงนขึ้น เพื่อรอให้เขาโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงไป Good night kiss ขนาดแท้ด้วยความเต็มใจ ไม่นานเลยก็รับรู้ถึงริมฝีปากอุ่นของเขา ที่กำลังมอบสัมผัสอันแผ่วเบา นุ่มนวลชวนให้เคลิ้มฝัน
มันเป็นสุข จนยาใจต้องยกสองแขนขึ้นคล้องต้นคอเขาไว้ กายอรชรเบียดเข้าหากายกำยำโดยอัตโนมัติ ริมฝีปากนุ่มตอบรับจุมพิตของเขาด้วยความเต็มใจ ทิ้งทุกอย่างที่เคยกังวลไปจนหมดสิ้น ปล่อยหัวใจถลำเข้าไปในดินแดนอันสวยงาม มีความรักล้นใจคอยโอบอุ้มเอาไว้
ไม่ต่างจากเจ้าของแผงอกกว้าง ที่หวังเพียงแค่จะเข้ามาสั่งลาอย่างดูดดื่มแล้วตัดใจจากไป แต่สุดท้ายก็ไม่อาจรอดพ้นอำนาจแห่งรัก หรืออาจจะเป็นอำนาจจากมนต์ดำ ที่เขาไม่คิดจะสนใจอีกต่อไปแล้ว เมื่อมีการตอบรับจากเธอด้วยดี เขาจึงไม่คิดจะห้ามตัวเองเลยสักนิด
ปล่อยให้ตัวและหัวใจล่วงล้ำไปในดงแห่งความรักและปรารถนา ดูดดื่มบุปผานุ่ม หอมหวานด้วยความหิวโหย อุ้งมืออุ่นชอนไชไปหาความอวบอิ่ม ที่เขาเฝ้าเรียกร้องอยากสัมผัสมานานแสนนาน จุมพิตอ่อนหวานเมื่อครู่ ก้าวเข้าสู่ความหนักหน่วงขึ้น