ชุดกลลวงบ่วงวิวาห์ ขยาทิมาต ทำมือ

เรื่อง               ชุดกลลวงบ่วงวิวาห์ ขยาทิมาต ทำมือ        
ผู้แต่ง             ขยาทิมาต 
สำนักพิมพ์     ทำมือ

 นิยายชุดกลลวงบ่วงวิวาห์ ประกอบด้วยนิยาย 3 เรื่อง
1.กลรักวิวาห์
2.บ่วงสวาททาสวิวาห์
3.วิวาห์สวาท
 กลรักวิวาห์
งานแต่งงานควรจะเริ่มต้นจากความรักและความสุข มันควรจะเป็นงานแห่งความยิ้มแย้ม งานที่แสดงและป่าวประกาศให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าคู่บ่าวสาวนั้นเป็นของกันและกัน และช่างน่าอิจฉาไม่ต่างจากเจ้าหญิงและเจ้าชายที่จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดชั่วนิรันดร์ในปราสาทที่งดงามที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
แต่...ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับคู่บ่าวสาวที่เพิ่งผ่านการส่งตัวเข้าหอมามาดๆ อย่างณัฐภาสและมัณฑิตา
สำหรับมัณฑิตา เธอมีความสุขอย่างที่สุด ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองหลงรักมาตั้งแต่เยาว์วัย แตกต่างกับเจ้าบ่าวสุดที่รักของเธอที่เอาแต่หน้ามุ่ยราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ คนใจแข็งไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอตรงๆ ด้วยซ้ำในคืนนี้
สำหรับณัฐภาส เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำกรรมอะไรเอาไว้ถึงต้องมาแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับเจ้าสาวที่ตัวเองไม่ได้เลือกทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ยุคหิน ยิ่งเขาเห็นหน้ายายเจ้าสาวตัวแสบที่คอยแต่จะยิ้มเยาะ เขาก็ยิ่งอยากจะแยกเขี้ยวใส่คนทั้งงาน
“พี่ณัฐขา...” เสียงหวานยังร้องเรียงอย่างต่อเนื่องตามด้วยเสียงประตูที่ถูกเปิดแง้มเอาไว้ แต่ก็ยังไร้เงาของเจ้าของเสียง
สุดท้ายณัฐภาสก็พ่ายแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็น ชายหนุ่มเปิดประตูที่แง้มเอาไว้ก่อนจะเห็นร่างบางที่มีสภาพกึ่งเปลือยหลัง เขาหน้าแดงแป๊ดเมื่อสบตากลมโตของเจ้าสาวหมาดๆ ผ่านทางกระจกห้องน้ำบานยักษ์ของห้องนอนตัวเอง
“อะแฮ่มๆ” เขาเคลียร์คอที่แห้งผากเสียงดังอีกครั้ง
ก่อนจะพยายามมองแต่หน้าของคนที่หันมา
มัณฑิตากอดเสื้อเกาะอกชุดแต่งงานแน่น ผมเพ้ายาวสะลวยกระเซอะกระเซิงจนน่าตกใจในสายตาคนมองยิ่งนัก
“พี่ณัฐช่วยเค้กด้วย” เธอรีบเกาะแขนคนตรงหน้าแน่น หน้าสวยแหงนไปข้างหลังเล็กน้อย
“ช่วยอะไร...อย่าทำเป็นเล่นน่า” ณัฐภาสรู้จักความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี
“ไม่ได้เล่นนะคะ...ผมเค้ก...มันโดนซิป ผมเค้กติด...เจ็บมากเลย”
มัณฑิตารีบหันหลังไปหาคนที่จะช่วยเธอได้
ณัฐภาสมองปรอยผมกระจุกหนึ่งที่ติดพันกับซิป ก่อนจะเหลือมองแผ่นหลังขาวนวลเนียนตรงหน้าอย่างลืมตัว แม้จะมีเสื้อชั้นในอยู่ต่ำลงไป แต่ตะขอของมันกับหมิ่นเหม่ราวกับจะหลุดเพียงแค่เขาจ้องมัน เขารีบส่ายหน้าแรงๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงผมกระจุกนั้นออกอย่างเบามือ มันพันกันยุ่งอย่างไม่น่าเชื่อ เขาแกะมันอยู่นานสองนานในที่สุดมันก็หลุดออกทั้งหมด
“เสร็จแล้ว” เขารีบดึงมือออกราวกับแตะของร้อน
“ขอบคุณค่ะพี่ณัฐ” อารามดีใจทำให้มัณฑิตาหันไปจับแขนแกร่งเอาไว้แน่นจนลืมว่าตัวเองจับเสื้อเอาไว้ ทำให้ชุดที่ใส่อยู่ร่วงลงไปกองที่พื้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ต่างจากคนที่ถูกโถมเข้าเกาะ เขารีบเงยหน้าขึ้นสูงพยายามแกะมือกาวของคนตรงหน้าออก
“พอๆ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะออกไปข้างนอก”
“รังเกียจเมียตัวเองมากขนาดต้องมองเพดานห้องน้ำเลยเหรอคะพี่ณัฐ”
มัณฑิตาตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“เปล่านะ...แต่...” ณัฐภาสพยายามก้มลงมองคนที่เตี้ยกว่าแล้วก็รู้ว่าตัวเองพลาดอีกครั้งเมื่อจังหวะที่อีกฝ่ายผละเดินถอยหลังออกไปเพียงสองก้าว ตะขอเสื้อในของเธอก็หลุดออกจากกันราวกับรู้คิว เขามองเต้างามอะร้าอร่ามตรงหน้า ตาค้างอยู่ตรงนั้น
“ว้าย!” มัณฑิตาหวีดร้องเบาๆ เมื่อบราตัวน้อยหลุดผึงราวกับสั่งได้ เธอรีบยกมือขึ้นกอดตัวเองมองคนที่มองตัวเองตาค้าง อ้าปากหวอเหมือนจะพูดบางอย่าง
“หะ หัด...ระวังตัวบ้างสิ” เขากลายเป็นคนติดอ่างก่อนจะรีบหมุนตัวออกไปจากห้องน้ำด้วยความราวเร็ว
ปัง
เสียงประตูที่ปิดลง ทำให้คนอีกคนยิ้มกริ่มให้กับเงาตัวเองในกระจกทันที
“ทนได้ก็ทนไปค่ะที่รัก”
บ่วงสวาททาสวิวาห์
อกนิษฐ์...เขาตกลงไปในบ่วงสวาทที่คุณยายใหญ่ขุดดักไว้โดยไม่รู้ว่าตัวเองเต็มใจ
สุภัสสรา...เธอเองก็กลายเป็นทาสรักทาสปรารถนาโดยไม่ได้ตั้งตัว
จากงานวิวาห์ที่ควรจะเกิดโดยไม่เต็มใจ จึงกลายเป็นวิวาห์รักที่จะพันธนาการทั้งเขาและเธอเอาไว้ตลอดกาล
เปรี้ยง!
“ว้าย!” สุภัสสราหวีดร้องเสียงดังโผเข้ากอดคนข้างกายแน่น
“ฮ่าๆๆ” อกนิษฐ์หัวเราะสบายอารมณ์ ฟ้าฝนเป็นใจเหมือนอยากให้เขาจับเธอทำเมียจริงๆ และมันเริ่มทำให้เขาคิดว่าทุกอย่างมันดูจะบังเอิญจนเกินไป เริ่มจากเขาถูกคุณยายใหญ่บังคับให้พาหลานนอกไส้คนโปรดของท่านมาเดินเล่น ตามด้วยคนพามาเดินป่าหายตัวไป ก่อนที่เธอและเขาจะหลงทางทั้งๆ ที่เดินมาดูแค่น้ำตกหลังบ้านพักตากอากาศของตนเอง นี่อีกล่ะ...กระท่อมที่ดูใหม่ เสื้อผ้าและเครื่องนอนก็เป็นของใหม่ แล้วยังฝนที่ตกเป็นชั่วโมงๆ มือถือก็ไม่มีสัญญาณ
นี่มันดูเป็นฉากในละครชัดๆ ฉากที่พระเอกเผลอไผลจับนางเอกทำเมีย
“นี่เธอ! ขยับออกไปห่างๆ หน่อย เบียดมาซะขนาดนี้ หรืออยากจะขี่บนตัวฉันแทน” คนปากเสียยังไม่วายเอ่ยแซวคนที่กลัวเสียงฟ้าจนตัวสั่น
เปรี้ยง!
“พี่อาร์ตคะ ซาร่ากลัวค่ะ” เธอลืมไปหมดทุกอย่าง
เผลอออดอ้อนคนตรงหน้าออกไปโดยไม่รู้ตัว
อกนิษฐ์รู้สึกว่ายิ่งตัวเองขยับ ร่างเล็กก็ยิ่งตามติด ยิ่งเธอหยุกหยิก เขาก็ยิ่งคิดอกุศล มันน่าสมเพชนัก จากคิดจะแกล้งเธอแต่กลายเป็นเขาเองที่เริ่มทรมานจากความต้องการตามธรรมชาติของวัยหนุ่ม
แต่จะว่าไป...เขาก็ไม่ได้ผิดปกตินะ ก็ดูสิ...แม่สาวขี้กลัว นมต้มใหญ่ซะขนาดนี้ เขาคิดอย่างโคตรชั่วร้าย
“อู๊ยยยย...” เขาครางเสียงโหย “นี่แม่คุณ...D32 ใช่ไหม”
 วิวาห์สวาท
     กรดล...เขาก็แค่รักเธอ
    กรรณิการ์...เธอก็แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้คู่ควร
“มันดึกมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ” พอเห็นเขาเดินไปเปิดตู้เย็นและเริ่มชงเหล้า ก็เริ่มคิดว่ามันดูไม่ปลอดภัยเลยที่ต้องมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองภายในห้องในโรงแรมแบบนี้
“ยังกลับไม่ได้” จงใจใช้เสียงที่ดังขึ้น และก็ได้ผลเมื่อคนที่ทำท่าจะเดินไปทางประตูชะงัก “นั่งลง!”
แม้อยากจะขัดขืน แต่ก็อยากให้เรื่องที่ค้างคาใจมันจบๆ กันไปสักที
“ถ้าอยากกลับก็แค่ดื่มเหล้าแก้วนี้ให้หมด”
แก้วใบหนึ่งถูกวางลง ก่อนจะมีเสียงคลิ้งเบาๆ เธอมองคนที่หยิบแก้วใบที่ชนลงมาเมื่อสักครู่ก่อนจะกระดกมันทีเดียวหมดแก้ว
“ไม่กล้า...”
แล้วคนที่ถูกท้าทายก็ยกแก้วขึ้นกระดกทีเดียวจนหมด แม้มันจะขมปี๋แต่เธอก็พยายามทำหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร อยากให้ทำอะไรก็จะทำให้มันจบๆ และไอ้บุญคุณความแค้นบ้าๆ อะไรพวกนี้จบกันลงสักที
“จบนะคะ”
“ยัง!” คว้ามือบางของคนที่ทำท่าจะลุก ก่อนจะเทวิสกี้เพียวๆ
และดันแก้วไปตรงหน้าคนถือดี
กระดกแก้วอีกครั้ง พยายามข่มใจและคิดว่ามันเป็นเพียงแค่น้ำเปล่า
แล้วคนได้ใจอีกคนก็รินแก้วที่สาม
“ไม่แล้วค่ะ” คนที่มึนขึ้นมาทันทีปัดแก้วออกห่าง
“ไม่กล้าว่างั้นเหอะ” ยุส่งเพราะรู้จุดอ่อนเรื่องการอยากเอาชนะ และก็สมหวังเมื่อมือบางกระดกจนไม่เหลือสักหยด เขามองคนที่คว่ำแก้วลงกับโต๊ะ
“เก่งนี่” ยิ้มพรายก่อนจะจิบละเลียดเหล้าในแก้วตัวเองบ้าง
“พอใจแล้วนะคะ เป็นอันว่าเรื่องในอดีตระหว่างเราจบลงแค่นี้” คนที่ลุกขึ้นยืนรู้สึกมึนและวูบวาบไปทั่วร่างแบบแปลกๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยดื่ม แม้ไม่ใช่คนคอแข็งหรือดื่มประจำ แต่ก็มั่นใจว่าแค่สามเป๊กเล็กๆ เธอไม่น่าถึงกับเมา แต่ถ้าเมาความรู้สึกมันก็ไม่น่าเป็นแบบนี้
“แน่ใจเหรอว่า เรื่องของพวกเราจะจบลงแค่คืนนี้”