ดอกเบี้ยแสนหวาน-เมียเช่าท่านประธาน ขยาทิมาต ทำมือ

เรื่อง               ดอกเบี้ยแสนหวาน-เมียเช่าท่านประธาน
ผู้แต่ง             ขยาทิมาต
สำนักพิมพ์     ทำมือ

ดอกเบี้ยแสนหวาน
    ภูดิศ...พ่อเลี้ยงหนุ่มวัย 39 ปี ถูกบังคับให้รับดอกเบี้ยเป็นสาวน้อยวัยใส หน้าตาจิ้มลิ้ม
    เดือนอ้าย...สาวน้อยวัยกำดัด อายุ 18 ปี
ริจะเอาตัวเองมาขัดดอกแทนดอกเบี้ยและเงินต้นที่ค้างไว้
    “อ่าห์...กรี๊ดดดดด”
    พ่อเลี้ยงภูดิศมองสองขาที่หมดแรง นอนถ่างกว้าง แล้วเขาก็ขยับลงไปทาบทับคลุกเคล้าด้วยร่างกายของตัวเอง หัวเราะที่ข้างหูคนที่ปิดปากตัวเองแน่น
    น่าเอ็นดูจริงๆ นะ ท่าทางเขาจะได้เมียเด็กจริงๆ ก็งานนี้
    “เสียงดังมาก ระวังเหอะ โรงแรมเขาจะส่งคนขึ้นมาดู” ภูดิศใช้จมูกคลอเคลียไปตามโครงหน้าหวาน เด็กนี่ตลกดี เขาแค่พูดเล่นก็ต้องอ้าปากหวอ
    “พ่อเลี้ยงอย่าให้เขาเข้ามานะคะ หนูอาย”
เดือนอ้ายรีบกระซิบบอกคนที่เอาแต่หัวเราะที่ข้างหู
    “ก็ได้ แต่...”
    เขามองคนที่กัดริมฝีปาก แล้วก็จ้องเธอราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
    “เดือนอ้ายต้องเอาใจพี่เยอะๆ นะ” เขากดหอมไปบนพวงแก้มนุ่ม ฟัดเบาๆ ชอบใจคนที่เอาแต่เบิกตากว้างครั้งแล้วครั้งเล่า เธอน่ารังแกแบบนี้แล้วเขาจะพลาดได้ไง
    “พ่อเลี้ยง...จะทำอะไรคะ” รู้สึกว่าเขาขยับมาอยู่ในท่าคุกเข่า แต่ร่างกายส่วนบนยังคงทาบทับและบังคับให้เธอคล้องคอ
    “เรียกพี่ว่าพี่ภู...หรือจะเรียกว่าผัวขาก็ได้”
    เดือนอ้ายพยายามเบี่ยงแก้มหลบ แต่ก็เหมือนไม่มีทางไหนจะหนีพ้นจมูกโด่งที่กดจูบไปจนถ้วนทั่ว
    “ไหนลองเรียกให้พี่ชื่นใจหน่อย” เขางับริมฝีปากหวานๆ ก่อนจะบดจูบแรงๆ
    “พี่ภู...” ตอนเขาถอนปากออกก็ถึงกับหอบกระเส่า นี่เธอจะปากเปื่อยไหม แล้วเย็นนี้พ่อกับแม่จะจับได้หรือเปล่าว่าเธอแอบมาทำเรื่องแบบนี้กับเขาที่โรงแรม
    “อีกแป๊บเดียว เราจะเป็นผัวเมียกันจริงๆ แล้ว พี่สัญญาจะพยายามไม่ตะกรุมตะกราม จะพยายามใจเย็น” ไม่มีความจำเป็นเลยนะที่จะต้องปลอบประโลมคนมาจ่ายดอก แต่เด็กนี่น่ารักจนเขาอยากเอาอกเอาใจ อยากให้เธอประทับใจแบบที่ไม่รู้ลืม
    “มันจะเจ็บมากไหมคะพ่อ...พี่ภู” เธอรีบเปลี่ยนคำเมื่อเจอสายตาคาดโทษที่แสนหื่นกระหาย ไม่รู้ว่าแววตาเธอเป็นแบบเดียวกับเขาไหม แต่รู้เพียงว่าทุกครั้งที่เขาเสียดสีเจ้าสิ่งนั้นมาที่กลางกาย ใจมันก็ร่ำๆ นึกถึงความสุขที่เพิ่งได้รับไปเมื่อสักครู่
    “นิดเดียว” เขางับไปตามเนินอกขาวเนียน ก่อนจะค่อยๆ จับอาวุธลำใหญ่ขึ้นถูไถไปตามกลีบสวาทที่เยิ้มฉ่ำ
    “หนูกลัว...” เดือนอ้ายรู้สึกว่าเขากำลังกรีดไล้เจ้าสิ่งนั้นเข้ามาในกาย
    “ไม่ต้องกลัว รับรองไม่นานหนูจะร้องขอให้พี่เอาแรงๆ”
    “โอ๊ะ...” ตากลมโตเบิกกว้าง รู้สึกว่าเขาขยับเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
    “นะ...ทนนิดเดียว ทั้งเสียวทั้งฟินแน่” เขามองคนที่หน้าซีดลง ก่อนจะขยับลงไปงับคัพดีเข้าไปเต็มปากเต็มคำ

เมียเช่าท่านประธาน
เพลิง...ท่านประธานเจ้าอารมณ์ เผด็จการที่แอบหลงรักพนักงานของตัวเอง
ทิพย์วารี...พนักงานคนนั้นที่เผอิญอยู่ถูกที่ถูกเวลา
จากคืนเร่าร้อนที่เกิดจากยานรก ทำให้เธอต้องตกเป็นเมียเช่าของท่านประธานชั่วนิรันดร์
    “เธอหนีฉันไปเพื่อไปแต่งงานเนี่ยนะ” เพลิงลืมคิดข้อนี้ไปสนิท หลงมั่นใจในตัวเองมาตลอด ไม่ได้นึกว่าเธอจะหนีไปเพราะมีชายคนรักเป็นตัวเป็นตนแบบนี้
    “ค่ะ...” แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้เขาคิดว่าเธอแต่งงานไปกับคนอื่นแล้ว บางทีมันอาจจะช่วยให้เรื่องมันจัดการง่ายขึ้น
    “เด็กในท้องนี่ก็ลูกของผู้ชายคนนั้น”
    “ค่ะ...” ทิพย์วารีมองเขาที่ถอนหายใจ
    ความเงียบกลับมาแผ่กระจายไปทั่วห้องอีกครั้ง จากนาทีกลายเป็นสิบนาที ยี่สิบนาที และในที่สุดท่านประธานก็เริ่มพูดอีกครั้ง
    “ฉันจะให้ทางฝ่ายกฎหมายฟ้องเธอ เรื่องที่เธอละเมิดสัญญาว่าจ้างงาน เธอลาออกโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ตามสัญญาที่เซ็นไว้คือจ่ายค่าปรับสิบเท่าของเงินเดือนสุดท้าย”
    “แต่...ดิฉันไม่มีเงินสองแสนห้าหรอกนะคะ”
    “งั้นเธอก็คงต้อง...ไปคลอดลูกในคุก” เขาพูดแบบที่เรียกว่าใจดำสุดๆ ตอนนี้ทั้งแค้นทั้งริษยาไอ้ผัวใหม่ของคนตรงหน้า
    เขาตามหาเธออยู่ 6 เดือนเชียวนะ กว่าจะคิดวิธีที่จะตามเธอกลับมาได้ แต่ที่ไม่ได้คิดก็คือว่าเธอจะไปมีคนอื่นไปแล้ว แถมยังท้องโตท้องโย้กลับมาด้วย
    “อย่าฟ้องดิฉันได้ไหมคะ” ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ จริงๆ ก็ไม่เคยจะจำได้ด้วยซ้ำว่าพนักงานฝ่ายการตลาดธรรมดาๆ แบบเธอต้องเซ็นสัญญาข้อนี้ด้วย ถ้าจะโทษใครสักคนก็คงต้องโทษตัวเองที่อ่านสัญญาไม่รอบคอบ
    “ฉันคงต้องทำตามกฎหมาย...” บ้าบอสิ เพราะพอเห็นเธอน้ำตาคลอทำท่าจะคว้ามาจับแขน ใจมันก็โหยหาแต่ปากสีหวานฉ่ำที่เคยได้คลุกเคล้า
    เพลิงอยากจูบคนตรงหน้าถึงขนาดต้องกลืนน้ำลายจนกระเดือกสั่นไหว น่าเวทนาตัวเองเหลือเกิน ท่องไว้เธอเป็นเมียคนอื่นแล้ว แถมยังท้องลูกของคนอื่นด้วย
    กูไม่ใช่ชู้ และจะไม่เป็นโว้ย!
    “ท่านประธานพอจะผ่อนผันให้ดิฉันได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่าจะรีบหาทางมาเคลียร์หนี้หรือ...พอจะมีวิธีอะไรอีกบ้างหรือเปล่าคะ” ทิพย์วารีนึกถึงเงินหกแสน ค่าความสาวของตัวเอง แต่ก็ขอให้มันเป็นทางเลือกสุดท้ายจะดีกว่า
    “มี! ไปเลิกกับผัวเธอซะ แล้วทุกอย่างที่ฉันจะฟ้อง ฉันจะคิดดูอีกที...” เพลิงจ้องคนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วแน่น แค่ให้เลิกกับผัวนี่ถึงกับต้องทำหน้างงเลยใช่ไหม