มืดมน ยักษ์ (ณิการ์) ทำมือ

เรื่อง           มืดมน
ผู้แต่ง         ยักษ์ (ณิการ์)
สำนักพิมพ์  ทำมือ

มืดมน รวม 3 เรื่องสั้น
1.ถ่อย
2.ปิ๊งรักสาวอ้วน(อ้วนยังไงก็รัก)
3.ทางผ่านจอมเถื่อน

ถ่อย
“เด็กนี่เด็กใหม่เหรอวะไอ้ช้อย” เสียงทุ้มเหี้ยมกรอกส่งมาในสายทันทีที่ลูกน้องมือขวากดรับสาย
“ครับคุณยักษ์”
“พามาห้องกูซิ กูอยากทดสอบของกำนัลชิ้นใหม่” ปากหนาสั่งการผ่านโทรศัพท์พร้อมจ้องจอมอนิเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดบนโต๊ะทำงานตัวเอง
“ครับคุณยักษ์”
“อือ...หน้าละอ่อนแบบนี้ถึงสิบแปดยังไอ้ช้อย”
“แม่เธอบอกถึงแล้วครับ”
หึหึ
“เดี๋ยวก็รู้ว่าถึงไม่ถึง ตอนนี้มึงพาขึ้นมาหากูก่อน กูอยากทดสอบเด็กใหม่”
“ครับคุณยักษ์”
คนหน้าตึงคิ้วดกหนา ดวงตาสีทมิฬ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งไทย-สเปน ใบหน้าดุดันแต่โคตรเถื่อนได้ใจสาวๆ ที่พบเห็นสุดๆ มุมปากหยักยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือไว้แล้วคว้าซองบุหรี่มาจับไว้แทน
ฮือๆๆ
“คนไร้หัวใจ คนเลว หนูเกลียดคุณ ได้ยินไหมคุณยักษ์ หนูเกลียด อึก! ฮือๆๆ”
“แม่งเชี้ย! มึงว่ากูรักมึงรึไง มึงก็แค่มีรูให้กูปลดปล่อยเท่านั้นแหละ หยุดร้องได้แล้ว รำคาญเว้ย! อีกอย่างถ้ายังไม่อยากมีหลายผัวก็หยุดร้อง แต่ถ้าอยากมีหลายผัวก็ร้องดังๆ กูจะส่งมึงไปบำเรอคนในกาสิโน”

ปิ๊งรักสาวอ้วน(อ้วนยังไงก็รัก)
“จะไปไหนเมียจ๋า...” เสียงหวานพร่าชวนสยิวดังขึ้น
ทำให้เธอยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับตัว
“ผมถามว่าจะไปไหนบุญ” เสริมถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับขยับตัวนอนตะแคงใช้มือเท้ายกหัวตัวเองขึ้นมองไปยังสาวอ้วนน่ารักที่ห่อผ้าห่มเหมือนแหนมมัดไม่มีผิด
“คะ...คือจะกลับไปอาบน้ำ แต่งตัวไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก
“เมื่อคืนผมบอกว่ายังไงนะ แต่คงจำไม่ได้หรอก เพราะเมื่อคืนอ้วนเมา” เขาพูดต่อ
“เรื่องเมื่อคืนฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวสาย”
“ผมบอกให้ลาออกจากงานนะเมื่อคืน ผมจำได้ผมบอกคุณแบบนี้”
“ฉันคงทำตามที่คุณเสริมบอกไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะสาย”
“อือ...ดื้อจริง”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะจะมาว่าฉันดื้อไม่ได้ อีกอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้ ฉันขอร้องล่ะคุณเสริม เลิกยุ่งกับฉันสักที เลิกทำแบบนี้สักที”
“เดี๋ยวนะ ไม่มีสิทธิ์? และเลิกยุ่ง? เท่าที่ผมจำได้ เมื่อคืนผมมีสิทธิ์ในตัวคุณทั้งคืนนะ และเมื่อคืนคุณก็ยั่วให้ผมยุ่งเอง หรือจำไม่ได้แล้วว่ายั่วผมยังไงบ้าง
ขึ้นคร่อมผมไปกี่ยก”
“อร้าย...หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะคุณเสริม เมื่อคืนฉันเมา ตอนนี้ฉันปกติดีแล้ว เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

ทางผ่านจอมเถื่อน
“อย่ามาแตะต้องฉัน” มือเล็กปัดมือใหญ่ที่จับคางตัวเองออกด้วยท่าทางรังเกียจ
“คุณเป็นของผม ทำไมจะแตะต้องไม่ได้ ตั้งแต่คุณจรดปากกาลงบนทะเบียนสมรสแล้วกุล คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อต้านผมและปฏิเสธผม”
“ฉันก็บอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันทำเพื่อลูก ที่ยอมจดทะเบียนด้วยเพราะลูก เพราะน้องแอล ไม่ได้ต้องการมาเป็นของเล่นบนเตียงของคุณ ไม่ต้องการสัมผัสต่ำๆ จากคนเลวๆ อย่างคุณ”
“แต่คุณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียคนต่ำๆ เลวๆ อย่างผมไม่ใช่เหรอกุล” เขายิ้มหยันหล่อนแล้วคว้าแขนเล็กกระชากลากลงมาจากเตียงจนเธอเสียหลักพุ่งตัวปะทะกับร่างใหญ่โตของเขา
ตุ้บ!
“คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นขัดขืนเมื่อเขาตวัดแขนโอบกอดรัดเธอแน่น
“ทบทวนความหลังกันหน่อยเป็นไง ย้อนความหลังความเป็นสามีหน่อยเป็นไง”
“ไม่นะ คุณจะทำกับฉันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะ”
“ผมจะทำ ใครจะทำไม และน้องแอลก็หลับอยู่ ผมรู้ถ้าลูกได้หลับแล้วไม่มีทางจะตื่นง่าย และเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะรื้อฟื้นความหลังกันไม่ใช่เหรอ” หลังมือหนาเสียดสีถูไถไล้เลื่อนตามนวลแก้มนวลที่แดงก่ำด้วยความโกรธของเธอ
“ไม่นะ”
“คุณห้ามผมไม่ได้ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอกุล คุณก็รู้ยามผมหิว ผมตะกละแค่ไหน และตอนนี้ผมก็หิวคุณมากด้วย” เขาโน้มหน้าต่ำลงมากระซิบให้เธอได้ยิน
“คนสารเลว!”
“เก็บเสียงไว้ร้องครางยามผมสอดใส่ไม่ดีกว่าเหรอกุล”
“ต่ำ!”
“คนต่ำๆ คนนี้เป็นพ่อของลูกคุณนะ อย่าลืมสิ”