เฮียปราบ อิงธารา (อัยย์ญาดา) ทำมือ

เรื่อง             เฮียปราบ   
ผู้แต่ง           อิงธารา (อัยย์ญาดา)
สำนักพิมพ์   ทำมือ

แม้รักสี่ปีพังลง
ทว่าสิ่งที่เหลืออยู่ก็ยังเป็นความรัก พยานรัก
และเธอที่รักเขาหมดใจ
“ความจริง...เฮียน่าจะรู้ว่าพริ้มมีแกให้เร็วกว่านี้”
“รู้เร็วกว่านี้ บางทีมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้นะคะ”
เพราะก่อนจะเลิกกัน เธอกับเขามีเรื่องให้ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน
หากตอนนั้นเธอรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ก่อนเลิก สุดท้ายแล้วมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้
อาจจะถึงขั้นเกลียด จนไม่อยากเจอ ไม่อยากเผาผีกันไปเลยก็ได้
เพราะตอนท้อง พิมพ์รวินทร์แพ้หนักมาก
ตั้งแต่ช่วงสามเดือนกว่าๆ ไปจนเกือบถึงหกเดือน
อารมณ์แปรปรวนพอสมควร แถมยังงอแงบ่อยมาก
ครบในแบบที่เคยโดนเขาหงุดหงิดใส่เลย เพียงแค่หนักกว่าเท่านั้นเอง
“นั่นสินะ ตอนนั้นเฮียทำตัวแย่ๆ ใส่พริ้มไว้เยอะเลย”
แม้บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอ่อนจาง
ทว่านัยต์ตาคมนั้นกลับเจือไปด้วยความรู้สึกผิด
และยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของพิมพ์รวินทร์ที่ตัวเองรักษาเอาไว้ไม่ได้
แต่ต่อจากนี้ไปปราบทัพจะรักษามันเอาไว้ จะทะนุถนอมเป็นอย่างดี
จะไม่ทำให้หลุดลอยไปอีกแล้ว
“พริ้มเข้าใจอาการของคนหมดใจค่ะ”
น้ำเสียงกระด้างนั้นคล้ายประชดประชันอยู่ในที
“ใครบอกว่าเฮียเป็นแบบนั้น”
“หรือไม่จริง?” พิมพ์รวินทร์เอียงหน้าพลางเลิกคิ้วขณะมองเขา
ไม่ได้อยากประชด ไม่ได้อยากชวนทะเลาะแต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
เวลาปีกว่าที่เขาเงียบหายไป จะให้เธอเข้าใจว่ายังไงเหรอถ้าไม่ใช่หมดรักแล้ว
“เฮียไม่เคยหมดใจ ไม่เคยหมดรักพริ้ม”
น้ำเสียงของเขาจริงจังหนักแน่นไม่ต่างจากสีหน้าและแววตา
แม้แต่จะคิดยังไม่กล้า ต่อให้ทำตัวไม่ดีใส่ มันก็ไม่ใช่เพราะหมดรักเลยสักนิด
“มาพูดตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแล้วละค่ะ” ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้วพิมพ์รวินทร์
ทำเป็นเสียงแข็งแต่ใจอ่อนยวบไปหมดแล้ว
“เฮียไม่เคยมีคนใหม่ด้วยนะ”
เขาอยากบอก อยากให้พิมพ์รวินทร์รับรู้ว่าที่ผ่านมาไม่เคยมองใครเลย
ใจเขามันยังรักเธอคนเดียวหญิงสาวมีสีหน้าเลิ่กลั่ก
แก้มร้อนซู่เมื่อเขาพูดออกมาราวกับมานั่งอยู่ในใจเธอ
ก่อนจะทำปากเชิดขึ้นอย่างเก็บอาการ
“ละ...แล้วมาบอกพริ้มทำไมล่ะ”
“อยากให้พริ้มรู้”