ไสยศวาส วรรณวรรธน์ ณ บ้านวรรณกรรม

เรื่อง            ไสยศวาส
ผู้แต่ง           วรรณวรรธน์
สำนักพิมพ์    ณ บ้านวรรณกรรม

“แม้นชีพสิ้น    อัฐิสลาย      กลายเป็นผง
มิอาจลง         หยุดรอยรัก  ประจักษ์ศรี
ตราบชีวิน       รินโลหิต      ติดธรณี
จะขอพลี        แต่จิตนี้        มิเสื่อมคลาย” 
“ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้...ท่านกำลังตระบัดสัตย์!”
“ข้าทำได้! คำสัญญาของพวกเรามันควรจบสิ้นไปนานแล้ว พอกันที!”
นาทีนั้น ทั่วทั้งห้องประชุมก็เกิดเสียงดังสนั่น
สะท้านสะเทือน ปลายไม้เท้าพุ่งใส่กลางหน้าผากของไตติลาเพื่อเปิดเจตสิกทันที
แสงสีทองสลับแดงพุ่งวาบมลังเมลือง เรืองรองไปทั่วห้อง!
ในอ้อมแขนของนลกุวร บุตรท้าวเวสสุวรรณ
ร่างที่เขาโอบกอดสั่นสะท้าน
มีประกายแสงเรืองรองอยู่กลางหน้าผากของนาง
ซึ่งบัดนี้ขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ จนล้อมรอบร่างของเธอ
ใบหน้าเธอเวลานี้ ผุดผ่องงดงาม   
ร่างของเธอยังคงสั่นสะท้านด้วยความตกใจที่ถูกซ่อนไว้มานานแสนนาน
เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอขยับถี่อีกสองสามครั้ง
ส่องประกายระยิบระยับ อ่อนหวาน
เป็นความงามที่ใครต่างพากันหลงใหล
ท้าวนลกุวรยังคงกอดนางไว้แนบแน่น
ทอดสายตามองเธอด้วยความตื้นตันใจ
และในชั่วขณะที่เธอรู้สึกถึงพลังอันคุ้นเคย
พลังที่เคยถูกซ่อนอยู่ภายในร่างของนางตลอดมา
ความทรงจำอันแสนหวานผุดขึ้นมาดั่งหยาดฝน
ที่โปรยปรายลงบนแผ่นดินแห้งผาก
พอมองผ่านเห็นใบหน้าท้าวนลกุวร
เธอแย้มยิ้มด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ
“กลับมาแล้วหรือ เมียข้า”
“เจ้าค่ะ ท่านท้าว”