บัญชามาร BAIBOAU

        เรื่อง      บัญชามาร

 ผู้แต่ง           BAIBOAU

 สำนักพิมพ์   ธราธร

          “เพลง... เพลงอยากรู้ว่าคุณอัลจะพาเพลงไปไหน                                                                                   

         ” อัลแบร์โต้หยุดเดิน หันมาแสยะยิ้มร้ายกาจให้ “นรกไง! นรกที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็น เหมือนกับที่ฉันกำลังตกอยู่ในขณะนี้ เธอต้องเจ็บยิ่งกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!                                                                                               

         ” ใบหน้างามของเพลงพิณซีดเผือดจนไร้สีเลือดมากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า “คุณอัลจะฆ่าเพลงหรือคะ...”                     “ไม่หรอกเพลงพิณ ตายน่ะมันทรมานน้อยไป ผู้หญิงสารเลวที่วางแผนฆ่าเพื่อนรักได้อย่างเธอมันต้องทรมานแสนสาหัส ฉันจะทำให้เธออยากตายมากกว่าอยากอยู่ คอยดูก็แล้วกัน..                                                                      

          .” เพลงพิณส่ายหน้าทั้งน้ำตา เสียงสะอื้นหลุดออกมาเป็นระยะด้วยความเสียใจ                                             

           “ถึงคุณอัลจะฆ่าเพลงให้ตาย เพลงก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะว่าเพลงไม่ได้เจตนา มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ หากเพลงรู้ว่าจะเกิดขึ้นเพลงไม่มีวันให้วิคกี้ขึ้นมานั่งด้วยหรอกค่ะ”                                                                                        

           “โกหก! ผู้หญิงอย่างเธอปลิ้นปล้อนเก่งจะตาย”                                                                                 

          “โอ๊ย! เพลงเจ็บ” ร้องออกมาเมื่อถูกคนตัวโตกระชากเข้ามาปะทะกับร่างกายกำยำแข็งแกร่งอย่างไม่ปรานี นิ้วแกร่งที่แข็งปานคีมเหล็กบีบคางมนเต็มแรง                                                                                                         

           “น้องเธอเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว ความเลวของเธอไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้วล่ะ เพลงพิณ”                 

           “เพลงไม่รู้ว่าเพียงบอกอะไรกับคุณ แต่เพลงยืนยันด้วยเกียรติของตัวเองว่าเพลงไม่เคยคิด ไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อวิคกี้ เพลงรักและจริงใจกับวิคกี้เสมอ...”                                                                                                    

           “ผู้หญิงแพศยาแบบเธอมีเกียรติด้วยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงของอัลแบร์โต้เต็มไปด้วยความเยาะหยัน ขณะที่เขาจับร่างของหล่อนแบกขึ้นบ่าและก้าวยาวๆ มุ่งหน้าไปที่รถ                                                                                 

           “หุบปากซะ แล้วก้มหน้าก้มตาชดใช้ความผิดของตัวเองดีกว่า เพราะในเมื่อกฎหมายทำอะไรคนชั่วแบบเธอไม่ได้ ฉันนี่แหละก็จะกฎหมายทำลายผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเอง”