รักร้อนเพลิงริษยา อัญญาณี อัญญาณี

เรื่อง                รักร้อนเพลิงริษยา ชุด รักร้อน
ผู้แต่ง              อัญญาณี
สำนักพิมพ์     อัญญาณี

‘เพี๊ยะ!!...เพี๊ยะ!!...เพี๊ยะ!!...’ ร่างของณิชาถูกผลักลงไปที่พื้น ใบหน้าบวมช้ำที่แก้มมีรอยฝ่ามือทับซ้อนกันหลายแห่ง ที่มุมปากทั้งสองข้างมีเลือดซึมออกมา ลูกน้องทั้งสามไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามปราม ถึงแม้ว่าจะสงสารณิชาจับใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นเจ้านายของใครทำร้ายผู้หญิงมากขนาดนี้ อย่างมากก็แค่ตบทีสองทีเป็นการสั่งสอน แต่นี่มันไม่ใช่แค่การสั่งสอน เหมือนกับระบายอารมณ์ที่คั่งค้างมาทั้งวัน ยิ่งมาได้ยินคำพูดที่กวนโทสะด้วยแล้ว เจ้านายของเขาจึงระงับอารมณ์ไม่อยู่

“เธอกล้ามากนักที่ตบหน้าฉัน...ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบฉันเลย” เสียงของเขาตวาดลั่น

“ก็มีซะสิ...ไอ้หน้าตัวเมียรังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง” ณิชาลุกขึ้นยืนตวาดออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ วาจาที่ถูกเอ่ยออกไปทำให้ร่างของรัฐกฤตญ์สั่นด้วยความโกรธ เขาไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากเท่านี้มาก่อน ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว ณิชาเป็นคนแรกที่กล้าว่าเขารุนแรงขนาดนี้ ‘อย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้รู้สึก...ว่าอย่าบังอาจมาว่าคนอย่างเขา’ ร่างของณิชาถูกลากไปตามพื้นพรม จุดหมายปลายทางคือห้องนอนที่เธอนอนเมื่อคืน ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกโยนลงบนที่นอนอย่างแรง พร้อมกับเสียงประตูที่ถูกปิดอย่างแรง ดินแดน วิทยาและอุดมมองหน้ากัน รู้ว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างในจะถูกลงโทษยังไง ก่อนที่พวกเขาทั้งสามจะเดินออกไปจากห้องชุดของเจ้านายมีเพียงอย่างเดียวที่เขาได้ยิน คือเสียงหวีดร้องของณิชาที่ดังลอดออกมาเท่านั้น

ณิชาร้องสุดเสียงเมื่อมือหนาของเขา กระชากเสื้อผ้าของเธออย่างแรงสองสามครั้ง ก่อนที่มันจะขาดออกจากกัน บางส่วนอยู่ในมือของเขาและบางส่วนอยู่ที่เตียงนอน ณิชาคว้าผ้าห่มที่อยู่ใกล้มือ มาปกปิดท่อนบนที่ไร้อาภรณ์ มีเพียงเสื้อในที่ขาดแหว่งตามแรงกระชาก แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลย ร่างของณิชากระเถิบหนีร่างของเขาที่เดินเข้ามาที่เตียงอย่างหวาดกลัว ข้อเท้าบางลูกจับด้วยมือหนาแล้วถูกลากเข้ามาหาเขา

“คุ...คุณจะทำอะไรฉัน?” ณิชาพูดอย่างหวาดๆ รัฐกฤตญ์ยิ้มมันเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่ชอบเลย ยิ้มมุมปาก หากดวงตาเปล่งประกายด้วยความโกรธ

“จะกลัวทำไมเก่งนักไม่ใช่เหรอ?...เก่งให้ตลอดสิ...” รัฐกฤตญ์พูดพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของเขาออก จนเหลือแต่ร่างเปล่าเปลือย จ้องมองร่างของณิชาอย่างไม่วางตา ณิชาเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเขา เพราะเธอไม่เคยเห็นผู้ชายเปลื้องผ้าต่อหน้ามาก่อน นี่เป็นครั้งแรก

“ออกไปนะอย่าเข้ามา...บอกให้ออกไป” ของที่อยู่ใกล้มือณิชาถูกโยนออกไปปะทะร่างของเขา แต่มีสิ่งเดียวที่เป็นของหนักนั่นก็คือนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ทำจากไม้ ลอยไปโดนที่หางคิ้วของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย...” รัฐกฤตญ์ใช้มือของเขาคลำที่หางคิ้ว มีความรู้สึกชานิดๆก่อนจะสัมผัสกับน้ำเหนียวๆที่อยู่บริเวณนั้น ลดมือที่คลำที่หางคิ้วมาดู น้ำเหนียวๆที่ว่านี้คือเลือด ดวงตาของรัฐกฤตญ์มองที่ฝ่ามือที่มีเลือดอยู่ สลับกับใบหน้าที่ซีดเซียวของณิชา เมื่อรู้ว่าเธอทำร้ายเขาถึงกับเลือดตกยางออก

“เธอ...เธอกล้ามากนักที่ทำฉันถึงขนาดนี้” เสียงกราดเกรี้ยวดังลั่นไปทั่วห้อง

“คนอย่างคุณโดนแค่นี้มันยังน้อยเกินไป...ถ้าฉันฆ่าคุณได้...ฉันก็จะฆ่า” ณิชาตวาดกลับไปเสียงดังไม่แพ้กัน ตอนนี้รัฐกฤตญ์โกรธและโมโห จนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สิ่งที่เขารับรู้ตอนนี้ก็คือต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำว่าอย่างมาลองดีกับเขา

“แต่ฉันจะฆ่าเธอก่อน...แต่จะฆ่าให้เธอตายทั้งเป็นต่างหาก” รัฐกฤตญ์กระโจนร่างทาบทับร่างของณิชาทันที จับข้อมือทั้งสองข้างของณิชา ที่พยายามทำร้ายเขาตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ ก่อนจะเอื้อมหยิบเนคไทที่เขาโยนมาไว้ที่เตียง มัดเข้ากับข้อมือทั้งสองข้างของเธอ โดยปลายของเนคไทถูกผูกติดไว้กับหัวเตียง
รัฐกฤตญ์โยนผ้าห่มที่ณิชานำมาปกปิดร่างกายลงไปกองอยู่ที่พื้น ทรวงอกสล้างที่ใหญ่เกินตัวอวดโฉมให้เขาเห็น ขาทั้งสองข้างของณิชาไม่ได้ถูกพันธนาการไว้ พยายามใช้มันให้เป็นประโยชน์ถีบออกไปอย่างแรงเพื่อไม่ให้เขาได้เข้าใกล้เธอ มือหนาจับที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของเธออย่างง่ายดาย ใช้ร่างกายของเขาทาบทับร่างของเธอ จนเธอไม่สามารถขยับได้

ริมฝีปากหนากระแทกเข้าหาเรียวปากบางอย่างแรง แรงจนเธอเจ็บเรียวลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากของเธอ ณิชาพยายามสะบัดหน้าหนีริมฝีปากของเขา แต่มือหนาจับที่ท้ายทอยของเธอจนเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ มืออีกข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมากอบกุมทรวงอกเคล้นคลึงอย่างแรง ไม่ว่ามือของเขาสัมผัสไปที่ร่างกายของเธอส่วนไหน ที่นั้นก็จะเต็มไปด้วยรอยแดง ใบหน้าของเขาลากไล้มาที่ซอกคอขาวนวล ขบเม้มจนเกิดรอยแดงรอบลำคอเกือบสิบรอย แรงขบเม้มแต่ละครั้งสร้างความกระสันเสียวให้กับณิชาเป็นอย่างมาก มันลามไปตั้งแต่ลำคอมาหยุดมวนตัวกันที่ท้องน้อย