บำบัดรักมาเฟีย มณีมายา ทำมือ

 เรื่อง             บำบัดรักมาเฟีย   

 ผู้แต่ง           มณีมายา

 สำนักพิมพ์    ทำมือ

คําโปรย บําบัดรักมาเฟีย

(มณีมายา)

คาร์ล เคอร์แรน ตฤณภพ นักธุรกิจหนุ่มระดับบิลเลี่ยนแนร์

มหาเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพลระดับเอเชีย ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นตัวตนที่แท้จริง

มีเพียงชื่อเสียงที่ดังกระฉ่อนเรื่องความร้ายกาจ ดุดัน

แข็งกร้าว และโมโหร้าย ทว่าเจ้าชู้อยากได้ผู้หญิงคนไหน

ก็หว่านเงิน เพื่อซื้อพวกเธอมาบําเรอความใคร่

เมื่อเบื่อหน่ายก็จ่ายค่าตัวแล้วทางใครทางมัน แต่แท้ที่จริงแล้วไม่มีใครรู้

แม้ว่าเขาจะเป็นชายหนุ่มเพียบพร้อม สมบูรณ์แบบ

แต่ขาดซึ่งรัก จึงต้องไขว่คว้าหาความรักมาบําเรอหัวใจ

จากปมด้อยในวัยเยาว์กลายเป็นอาการที่ขาดความรักไม่ได้

ทุรนทุรายเมื่อถูกขัดใจ มีเพียงผู้หญิงที่ใช่

และมอบหัวใจให้เขาอย่างแท้จริงจึงจะบําบัดอาการเหล่านี้ได้

ทุกคนมองว่ามันคืออาการทาง “จิต”

“ทูนหัวจะกัดให้หนังหลุดเลยเหรอ หืม โอ้ววว อ่า...”

เขาถามพลางซบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของเธอและพรมจูบ

ขณะที่กายแกร่งทะยานถึงจุดหมายพร้อมกับกระตุกเหมือนทุกครั้ง

และอดไม่ได้ที่จะดูดเม้มไปตามลําตัวเธอเบาๆ

“อืมมม” เขาครางเบาๆ อีกครั้งอย่างผ่อนคลาย

ก่อนจะกอดเธอไว้แนบแน่นจนทุกอย่างสงบๆ

เนิ่นนานเขาจึงเงยขึ้นมามองที่หลังมือตัวเองซึ่งเห็นเป็นรอยฟันสวยๆ

เรียงกันเลยทีเดียว เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาจึงจับมือเธอขึ้นมาจูบที่หลังมือเช่นกัน

“แม่ชิวาว่าของผม” เขาก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มหวาน

ทําให้เธออมยิ้มกับคํานี้เช่นกันเธอไม่ได้คิดว่าเขา ว่าเธอเป็นหมา แต่เธอกัดเขานี่นะ

“พอใจเหลือเกินใช่ไหมที่ได้ทําแบบนี้น่ะ” เขากระซิบถามอีกครั้ง

ทว่าเธอกลับพยักหน้าและยิ้มหวานให้

“คืนแรกกัดลิ้น” คืนนี้กัดมือ แล้ววินาทีต่อไปจะกัดอะไร”

เขาถามน้ําเสียงหยอกเย้าขณะที่เธอยังคงนอนคว่ําหน้ากับหมอนอยู่

“วินาทีต่อไปเหรอคะ อ้อแย่แน่ๆ” เธอบอกด้วยน้ําเสียงหม่น งอนเล็กๆ

แต่เขากลับยิ้ม

“ก็ผมมีความสุขที่สุดเวลาอยู่กับอ้อ แม่ชิวาว่าน้อย”

พูดจบเขาก็ก้มจูบตรงแผ่นหลังเธออีกครั้ง จากนั้นเธอก็เงียบกริบไม่ยอมเอ่ยอะไรอีก

“ปล่อยฉันนะ! คนบ้า! คนโรคจิต! ปล่อย!” เขาลากเธอให้ไถลไปกับทราย

ราวกับเธอเป็นสิ่งของ และดูเหมือนว่าเขากําลังสนุกเสียมากกว่า

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เธอตะโกนดังลั่นหาดและระบมไปทั้งตัว

“มีเสียงเท่าไหร่ก็ร้องออกมาให้หมด!” เป็นทีของเขาบ้างที่ต้องตวาดเธอกลับ

ก่อนจะหยุดเดินและหันมานั่งยองๆ

“อยากกลับนักใช่ไหม ได้ ผมมีอีกทางเลือกให้คุณนะอ้อ โน่น! ว่ายน้ําไป”

เขาพูดพร้อมกับใบ้หน้าไปทางทะเล แต่ก็ยังคงมองเธออยู่เช่นเดิม

“อย่ามาท้าฉันนะ” เธอก็ไม่เกรงกลัวเช่นกัน

เพราะถ้าให้เลือกที่จะอยู่มันก็ทรมานยิ่งกว่าเมื่อต้องเอาเรือนกายบําเรอให้กับผู้ชาย

หลายอารมณ์อย่างเขา และเธอไม่ได้รักเขา

“ผมต้องท้าคุณด้วยเหรอ อยากกลับนักนี่ แล้วก็อยากตายด้วย

มีสองทางให้เลือกแต่ถ้าไม่อยากเลือก ก็ต้องอยู่ที่นี่!” เขาตวาดใส่หน้าเธออีกครั้ง

“ให้ฉันไปตายเอาดาบหน้า ยังดีกว่าที่จะให้ฉันอยู่กับคนใจสัตว์อย่างคุณ”

สัตว์เลยเหรอ...เขาคิดอย่างไม่เชื่อหูว่าจะเป็นคํานี้ที่เล็ดลอดออกมาจากเธอ

“ใช่ผมมันเป็นสัตว์ งั้นก็ทดสอบกันหน่อยว่าคุณอยากจะตายจริงไหม

หรือว่าอยากอยู่กับผมกันแน่” จบคําเขาก็ลากเธอลงน้ําทันที