จ้าวหัวใจมาเฟีย ชุด พันธนาการหัวใจ พิรฏา ไลต์ ออฟ เลิฟ

เรื่อง          จ้าวหัวใจมาเฟีย ชุด พันธนาการหัวใจ                  

 ผู้แต่ง         พิรฏา

 สำนักพิมพ์   ไลต์ ออฟ เลิฟ  

ฌาคส์ เมอร์ริเนซ เจ้าพ่อหนุ่มเจ้าสำราญ เขาชักเบื่อกับบรรดาสาวๆที่ล้อมหน้าล้อมหลัง

ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจเดินทางไปหาเพื่อนหนุ่มทั้งสองคนที่จู่ๆก็พร้อมใจกันหนีเขาไปอยู่...ประเทศไทย

ญาตาวี พูลอนันต์ ไม่เคยคิดเลยว่าการทำบุญจะทำให้หล่อนซวย! อุตส่าห์ใจดีช่วยคนแปลกหน้า

กลับกลายเป็นว่า ดันช่วยฝ่ายศัตรูเสียอย่างนั้น! หญิงสาวนึกเจ็บใจตัวเองนัก

ถ้ารู้อย่างนั้นหล่อนควรปล่อยให้อีตาฝรั่งนั่นเดือดร้อนเสียให้เข็ด!

ถึงจะไม่ใช่ความผิดของเขาที่เป็นเพื่อนกับโทมัส แคมเบลล์ แต่อย่างไรล่ะ?! เพื่อนกันมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ

“นายบ้าไปแล้ว!”
 
ญาตาวีแหวลั่น ดวงหน้าหล่อนแดงกำ่ด้วยความโกรธปะปนกับความรู้สึกอื่นๆที่บอกไม่ถูก แต่รู้ว่าโกรธนี่แหละมากที่สุดแล้วสำหรับหล่อน

“ใช่" คนหน้าสวยรับคำอย่างรวดเร็ว แล้วเดินตรงมาหาหญิงสาวที่ยังคงถอยกรูดหนีอย่างสิ้นท่า "ผมคงบ้า เพราะญาญ่าไม่เคยสนใจผมเลย ญาญ่าไม่เคยคิดจะยิ้มให้ผมเหมือนยิ้มให้ไอ้มาโควิซสักครั้ง”

ยิ่งพูดฌาคส์ก็ยิ่งหงุดหงิด คิดถึงรอยยิ้มของหล่อนตอนที่ส่งให้กับไอ้มาโควิซแล้วก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองด้วยเหตุผลที่แสนจะเข้าท่าว่าเขาโกรธที่หล่อนพาตัวเองไปหาอันตราย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่อาจยอมรับได้อยู่ดีว่านั่นเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง...แต่เหตุผลจริงๆก็แค่ไม่พอใจ

ไม่พอใจกับท่าทีของหญิงสาวที่มีต่อผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขานั่นแหละ!

“นะ... นะ... นายถอยไปห่างๆเดี๋ยวนี้นะ!” ญาตาวีร้องลั่น ตอนนี้หล่อนไม่อาจถอยไปได้อีกแล้ว เพราะเบืื้องหลังคือเตียงกว้าง

ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่หยุดท่าทีคุมคามที่สั่นสะเทือนหัวใจหล่อนเลยแม้แต่น้อย

“แล้วที่สำคัญที่สุด...” ฌาคส์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ คว้าจับมือเล็กของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้หล่อนพลิ้วหนีไปได้อีก

“อ๊ายยย" ญาตาวีสลัดมือพลางกรีดร้องประท้วงเสียงดัง "จะจับฉันเอาไว้ทำไมเนี่ย นายบ้าไปแล้วหรือไง”

หญิงสาวถามเสียงแหลม ทว่าอย่างไรก็ไม่อาจสลัดมือเรียวทว่าแข็งแกร่งราวกับปอกเหล็กของคนหน้าสวยไม่หลุด

อีกครั้งที่เขากระตุกยิ้มเย็นชา ก่อนจะตอบรับอย่างหน้าตาเฉย “ใช่ ผมคงบ้าจริงๆนั่นแหละ เพราะผมไม่ชอบใจเลยที่ญาญ่าใส่เสื้อผ้าที่ผู้ชายคนอื่นซื้อให้”

ไม่พูดเปล่า มืออีกข้างที่ว่างของเขาก็แตะลงบนไหล่เล็กของหญิงสาว มองเสื้อผ้าของหล่อนที่เขาจำได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่มีในคอลเลคชั่นที่เขาเลือกสั่งให้หล่อน

“ก็เขาแค่ชดใช้ให้ฉันแค่นั้น!” ญาตาวีรีบตอบคนที่ท่าทางเหมือนผีเข้าอย่างรวดเร็ว

“ผมไม่รู้หรอก" ฌาคส์เอ่ยหน้าตาเฉย "ผมรู้แค่ว่าผมไม่ชอบ และผมอยากจะถอดมันออกมา”

คำพูดลุ่นๆของเขาส่งผลให้หญิงสาวเบิกตาโต หล่อนรีบสลัดไหล่เพื่อให้เขาเอามือออกไปจากไหล่ของหล่อนแรงๆทันที

“ว๊าย! ไอ้บ้า!” หญิงสาวกรีดร้องดังลั่น แต่คนตรงหน้ากลับตอบแทนด้วยการผลักหล่อนจนหญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลังลงไปนอนบนเตียงกว้าง "แล้วนายจะผลักฉันทำไม กรี๊ด ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ อย่าทับฉันแบบนี้”

หล่อนร้องโวยวายลั่น เพียรผลักร่างสูงโปร่งของคนที่ตามขึ้นมาคล่อมอยู่บนเตียงหล่อนด้วยสายตาคมกริบ และใบหน้านิ่งเฉยผิดไปจากใบหน้าแย้มยิ้มที่เขามักจะใช้เป็นหน้ากากหลอกตาผู้คนอยู่เสมอ

“ผมจะช่วยญาญ่าถอดเสื้อไงครับ” คำตอบเรียบๆนั้นทำให้ญาตาวีต้องรีบบอกอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้อง ฉันถอดเองได้ นายลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลย กรี๊ดดด!”

หญิงสาวกรีดร้องเสียงดังลั่น เมื่อจู่ๆคนบนร่างกลับกระชากเสื้อตัวสวยที่หล่อนสวมอยู่เต็มแรงจนมันขาดออกจากกันโดยไม่มีการเตือนอะไรล่วงหน้า

แควก!

เมื่อจัดการโยนเสื้อราคาแพงที่กลายเป็นเพียงเศษผ้า หนุ่มหน้าสวยก็ค่อยๆคลี่ยิ้มเย็นให้หล่อนด้วยท่าทีพึงพอใจ พร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ไม่ล่ะ... ไม่ทันใจ ผมว่าวิธีนี้ดีกว่า”

ญาตาวียกมือขึ้นปิดบังร่างกายท่อนบนที่เกือบเปลือยเปล่าของตนเองแน่น หล่อนถลึงตาดุใส่คนบนร่างพร้อมกับแหวเสียงดังลั่นใส่หน้าอีกฝ่าย

“นายจะทำอะไรฉัน ฌาคส์ เมอร์ริเนซ! นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?!”