พยัคฆ์ร้ายสายเดี่ยว ตอน มงกุฎแก้ว พงศกร กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง Groove Publishing

เรื่อง                   พยัคฆ์ร้ายสายเดี่ยว ตอน มงกุฎแก้ว

ผู้แต่ง                    พงศกร

สำนักพิมพ์                    Groove Publishing

ปุ๊กกี้ดูชื่อที่ปรากฏขึ้นบนจอแล้วรีบกดรับพร้อมกับตะโกนเสียงลั่นด้วยความแค้นผสมกับความตกใจ

“พี่นกใหญ่” ปุ๊กกี้กรี๊ด “ให้ปุ๊กกี้ใส่น้ำยาอะไรลงไปในน้ำส้มให้ยายนกเล็กกิน รู้ไหมว่านกเล็กกำลังจะตายแล้ว”

“เฮ้ย...ไม่หรอกน่า” เสียงนกใหญ่หัวเราะคิกคักตามสบาย “หัวแข็งอย่างไอ้นกเล็กน่ะไม่ตายง่ายๆ หรอก ที่เป็นแบบนั้นเพราะยากำลังออกฤทธิ์ตะหาก”

“ไม่ตายแน่นะ” ปุ๊กกี้เหลือบมองดูใบหน้าของนกเล็กที่เริ่มแดงน้อยลง กับอาการหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอดีขึ้น

“เออน่า...ไม่ตายหรอก” นกใหญ่ยังคงหัวเราะขบขัน

“แล้วปุ๊กกี้ต้องทำยังไงต่อ” เจ้าหล่อนถามพี่ชายเพื่อนรัก

“ไม่ต้องทำอะไร...คอยสังเกตและจดพฤติกรรมของนกเล็กเอาไว้ทุกอย่าง” นกใหญ่สั่งแฟนสาว

“แล้วนกเล็กจะเป็นยังไงมั่งอะ” ปุ๊กกี้ยังคงสงสัย

“นกเล็กก็จะมีพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไปในทางตรงกันข้ามกับที่เป็นอยู่” นกใหญ่พยายามอธิบายอย่างใจเย็น

“เฮ้ย” ปุ๊กกี้ตาเหลือก “เป็นยังงั้นได้ไงอะพี่นกใหญ่”

“ได้สิ” นกใหญ่หัวเราะฮ่าฮ่า เหมือนกับนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องในหนังฮอลลีวู้ด “เพราะยาที่พี่ผลิตขึ้นมา เป็นยาเปลี่ยนนิสัยไง”

“ยาเปลี่ยนนิสัย” ปุ๊กกี้ก็ยังไม่เข้าใจ

“ถ้าประสบความสำเร็จละก็ ยานี้จะช่วยกอบกู้โลกของเรา” นกใหญ่ยังคงไม่หยุดหัวเราะ “คนที่กินยานี้เข้าไป จะมีนิสัยตรงกันข้ามกับนิสัยเดิมของตัวเอง...

ถ้าเอาให้อาชญากรกินยานี้ พวกมันจะกลายเป็นคนดีศรีสังคม...โลกนี้จะไม่มีคนร้ายอีกต่อไป...”

“ตายแล้วพี่นกใหญ่” ปุ๊กกี้ยิ่งช็อกหนักกว่าเก่า “แล้วอย่างนี้ให้ยายนกเล็กกินเข้าไป จะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้...ตายแล้ว ตายแล้ว ปุ๊กกี้จะทำไงดี”

“เออ...เฮ้ย...ฉิบหายแล้ว” นกใหญ่ชะงักไปเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้

“อีพี่นกใหญ่” ปุ๊กกี้ร้องกรี๊ด

“ไม่เป็นไรน่า” นกใหญ่พยายามปลอบ “ยามันไม่ได้ออกฤทธิ์ถาวร เดี๋ยวพอหมดฤทธิ์ นกเล็กก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเองละ”

“แล้วเมื่อไหร่ยาจะหมดฤทธิ์” ปุ๊กกี้ยังไม่หยุดกรี๊ด

“ไม่รู้สิ ปุ๊กกี้ใส่ยาไปเยอะแค่ไหนล่ะ เยอะหน่อยก็เป็นนานหน่อย ถ้าน้อยหน่อยก็เป็นไม่นาน” นกใหญ่พยายามอธิบายตามประสานักวิทยาศาสตร์

“ตายแล้ว” ปุ๊กกี้ตาเหลือกลาน “ปุ๊กกี้ใส่หมดขวดเลยอะ...แบบนี้จะกี่วันล่ะพี่นกใหญ่”

“ตายห่า” นกใหญ่อุทาน “แบบนี้ก็ตัวใครตัวมันละกัน”