มิติเร้น จินตวีร์ วิวัธน์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง Groove Publishing

เรื่อง                      มิติเร้น    

ผู้แต่ง                    พงศกร

สำนักพิมพ์            กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง Groove Publishing

 
ในที่สุด ผาน อิงกระโทก ก็มาหยุดห่างจากบริเวณลูกข่างยักษ์ เพียงประมาณ ๒๕ หลาเท่านั้น

เขากวาดสายตาตรวจสอบดูอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วตัดสินใจเดินดุ่มเข้าไปทันที

โดยไม่แยแสต่อความร้อนที่ระเหยออกมาจากตัวยานประหลาด ผะผ่าวราวเปลวไฟ

เกือบจะถึงขาแข็งตรงที่เหยียดยันพื้นนั้นอยู่แล้ว ชายวัยกลางคนก็หยุดชะงักกึก

พร้อมกับเกิดความรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นลงไปอยู่ที่ปลายเท้า

เพราะปรากฏว่า ส่วนหนึ่งของลูกข่างยักษ์ขยับเขยื้อนได้

ดูเหมือนเป็นประตูที่กลืนกันสนิทกับตัวยาน มันขยับเลื่อนไปข้างๆ อย่างแช่มช้าโดยปราศจากเสียง

มองเห็นแสงสว่างเจิดจ้าชนิดอาจทำให้นัยน์ตาบอดฉายรุ่งโรจน์ อยู่ภายในส่วนที่โป่งพองเป็นกระพุ้งของลูกข่างจากฟากฟ้า

อะไรบางอย่างเคลื่อนที่ ด้วยอาการเหมือนไหลเลื่อนออกมาจากช่องประตูที่กำลังเปิดนั้น

ผานใจหายวาบอีกครั้ง สำนึกที่ว่าขณะนี้ ตัวเขายืนอยู่ในที่โล่ง อันเป็นทุ่งหญ้าเหนือเทือกเขา

ไม่มีที่กำบังแม้ต้นไม้สักต้น หากอะไรที่ไม่ชอบมาพากลเดินออกมาจากลูกข่างยักษ์

มันจะต้องเห็นเขายืนปักหลักเด่นก๋าอยู่หน้ายานอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะขณะแสงสว่างจากตัวยาน

นอกจากพวยพุ่งขึ้นสู่เบื้องสูงแล้ว ยังสาดกระจายออกมาโดยรอบเป็นวงกลมดุจจันทร์ทรงกลด

แต่สว่างกว่าหลายสิบเท่า ชายวัยกลางคนตกตะลึง จนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

สิ่งที่เลื่อนออกมาจากลูกข่างยักษ์นั้นเหมือนบันได มันทอดลงสู่พื้นแล้วหยุดนิ่งสนิท

ผานใจเต้นเหมือนตีกลอง เบิกตาจ้องแน่วแน่ว่า"ใคร" หรือ "อะไร"กันแน่ที่จะโผล่ออกมาจากช่องประตู

และแล้ว เขาก็ได้เห็น มันเป็นภาพที่ลูกทุ่งวัยกลางคน จะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต

เพราะว่ามันเป็นอสุรกายแท้ๆ ทีเดียว ที่ก้าวโซซัดโซเซลงมาตามขั้นบันไดนั้น

เลียงผู้หลบซ่อนอยู่หลังเหลี่ยมหินใหญ่ เป็นลมหมดสติทันทีที่มองเห็นถนัดตา

ไม่มีอะไรในโลกที่จะน่าเกลียดน่ากลัวไปมากกว่าร่างนั้น

มันสูงใหญ่กำยำกว่ามนุษย์ธรรมดาประมาณร่วมศอก รูปร่างนั้นคล้ายคลึงมนุษย์อยู่บ้าง

แต่ดวงหน้าของมันเป็นผีร้ายชัดๆ! หน้าใหญ่แบนกว้างปานกระด้ง ประกอบด้วยเส้นผมหยอกหยอยสีแดงเหมือนเปลวไฟ

หน้าผากย่นเป็นริ้วรอย นัยน์ตาซึ่งเป็นส่วนเด่นที่สุดของใบหน้า เพราะมันใหญ่และกลมดิกโปนถลน

ขนาดเท่าผลส้มเขียวหวาน เป็นสีแดงก่ำเหมือนเลือด มองไม่เห็นจมูก เพราะเนื้อหนังตรงนั้นมันทั้งย่นทั้งเริดอย่างไรพิกล

ปากอันน่าเกลียดน่าชังนั้นโค้งขึ้นไปจรดจมูกคล้ายปากสุนัขบางพันธุ์ คางย่นเป็นชั้นๆ คอสั้นจนเกือบไม่มี

แต่ไหล่ผายกว้างแข็งแกร่ง ร่างนั้นซ่อนเรือนกายหนาทึบไว้ภายในชุดเสื้อกางเกงติดกันสีเงินยวง

เหมือนสียานที่โดยสารมา แต่มือที่ยื่นพ้นแขนเสื้อออกมานั้นไม่มีอะไรปิดบัง มองเห็นถนัดว่า

มันมีลักษณะเหมือนอุ้งตีนสัตว์ ประเภทหมีหรือลิงใหญ่ แน่นอน มันย่อมไม่ใช่มนุษย์!