กรงรักแดนเถื่อน ชุด กรงรัก แก้วจอมขวัญ อินเลิฟ

เรื่อง              กรงรักแดนเถื่อน ชุด กรงรัก
โดย               แก้วจอมขวัญ
สำนักพิมพ์    อินเลิฟ

ท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บในป่าลึกทางตอนเหนือของรัสเซีย
‘ชินานางค์’ หญิงสาวชาวไทยผู้ซึ่งตั้งใจเดินทางมาเพียงเพื่อเยี่ยมเยียนพี่ชายฝาแฝด
กลับต้องระหกระเหเร่ร่อนหนีการไล่ล่าจากนักฆ่าขององค์กรที่ทรงอิทธิพลระดับประเทศ
ทางรอดทางเดียวของเธอจึงตกอยู่ในเงื้อมมือของอสูรหนุ่มรูปงาม
ผู้เป็นเจ้าของป่าเครียฟรุสที่เธอกล้ารุกล้ำเข้ามา
โดยไม่รู้ว่า... ตนเองกำลังจะกลายเป็นเหยื่ออันโอชะที่เขาจ้องจะกลืนกินจนหมดทั้งตัว
 
เพราะความรักสันโดษและรังเกียจสังคมเมืองอันยุ่งเหยิงสับสน
‘โดมินิค เดล ปิเอโร่’ มหาเศรษฐีบ่อน้ำมันหนุ่ม ลูกครึ่งรัสเซีย-อิตาเลียน ผู้โหดเหี้ยมและเย็นชา
อดีตเจ้าหน้าที่หน่วยรบพิเศษ SEAL
จึงพอใจที่จะอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังน้อยของเขากลางป่ากว้าง
เพื่อที่จะเฝ้าดูแลแท่นขุดเจาะน้ำมันดิบมูลค่ามหาศาลไม่ให้มีใครเข้ามาวุ่นวาย
แต่แล้วเรื่องปวดหัวก็วิ่งเข้ามาหาเขาอีกจนได้ เมื่อหญิงสาวท่าทางน่ารำคาญที่พลัดหลงมาถึงหน้าบ้าน
กลับชักนำปัญหาใหญ่มาให้เขาช่วยสะสาง
หึๆ แม่นกน้อยหน้าโง่ที่บินหลงเข้ามาในกรงขัง...
ต่อให้เขาได้ชื่อว่าเป็นอสูรร้ายใจยักษ์ กับอีแค่เรื่องช่วยเหลือ ให้ที่ซุกหัวนอนแก่ผู้หญิงสักคนน่ะ มันไม่ยากหรอก...
แต่ในเมื่อเธอเป็นคนพาเรื่องเดือดร้อนมาให้เขา หญิงสาวก็ต้องตอบแทนเขาด้วยสิ่งที่คุ้มค่ามากพอๆกัน
แต่ขอเตือนเอาไว้ก่อนนะว่า คนอย่างเขาน่ะ... ถ้าลองติดใจอะไรสักอย่างแล้วล่ะก็
เขาจะกินมันอย่างตะกรุมตะกราม กินอย่างมูมมาม และกินมันซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะหนําใจ!

“ฉันง่วง”
เสียงเข้มที่เปรยมาให้ได้ยินทำให้เท้าเล็กๆที่กำลังก้าวเดินไปยังหน้าเตาผิงชะงัก
แต่ก็ยังไม่หันกลับไปมองคนพูดจนเขาต้องพูดต่อ
“ลืมหน้าที่ของเธอแล้วหรือ”
ชินานางค์หันไปมอง เอ่ยถามเบาๆ “นะ...หน้าที่อะไรคะ”
“ฉันไม่อยู่แค่วันสองวัน ลืมแล้ว?” พร้อมกับก้าวยาวๆเข้าไปหา ตวัดแขนรอบเอวคอดรั้งเข้าหาตัว
“ฉันทำอะไร เธอก็ต้องทำตาม... หลังจากมื้อเช้าแล้วฉันต้องทำอะไร จำได้ใช่ไหม”
มือบางดันหน้าอกกำยำเอาไว้ ขืนตัวไม่ให้แนบชิด... แม้ว่ามันจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็ตามแต่
“ฉันจะนอน และเธอก็ต้อง ‘นอน’ กับฉัน” โดมินิคลากร่างบางเดินเข้าไปในห้องนอน ตรงไปยังเตียงกว้าง
ก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง
“คะ...คุณถอดเสื้อผ้าทำไม ว้าย! อย่าถอดกางเกงนะคนบ้า”
ชินานางค์อุทานเสียงหลง ยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตา
เมื่อโดมินิคถอดเสื้อแขนยาวสีเทาออกแล้วเขาก็ทำท่าจะปลดกระดุมกางเกงตาม
“เธอลืมอีกแล้ว”
เขาสลัดกางเกงยีนส์สีเข้มให้พ้นตัว เดินเข้าไปคว้าคนที่ยืนปิดหน้าปิดตาเข้าสู่อ้อมกอด
“ฉันก็นอนแบบนี้ทุกครั้ง”