ทาสรักพยัคฆ์ร้าย ติยากร กานต์นิยาย

เรื่อง                    ทาสรักพยัคฆ์ร้าย      
ผู้แต่ง                   ติยากร
สำนักพิมพ์         กานต์นิยาย

พยับหมอกเท้าคางมองคนที่กินอาหารที่เขาทำด้วยสายตาอ่อนแสงลง

คล้ายกับนี้คือความฝันแสนสุข ราวกับหยาดหยดน้ำตาเมื่อหลายเดือนก่อนเป็นสิ่งลวงตา

ราวกับว่าภาพที่เธอถูกยิงตกน้ำคือภาพที่เขาคิดขึ้นมาเอง เมื่อคิดถึงจุดนี้

มือเรียวสวยก็ยื่นออกไปแหวกชายเสื้อคลุมออก

อิสึมิก้มลงมองคนที่ไล้รอยกระสุนบนไหล่ซ้ายด้วยความรู้สึกร้อนวูบวาบ

ผสมกับเจ็บปวดเพราะแววตาหม่นเศร้าของเขา

“แผลนี้คุณได้มาเพราะผม ตรงนี้ และก็ตรงนี้ด้วย” ปลายนิ้วมือไล่ชี้ไปที่สะโพก

และช่องท้องของหญิงสาวไม่พลาด และจุดนั้นก็เป็นแผลเป็นที่อิสึมิไม่ได้คิดเยอะกับมัน

เสียแต่ว่าขนลุกซู่ที่เขาสามารถบอกตำแหน่งได้อย่างแม่นยำทั้งที่ไม่ได้เห็นกับตา 

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ เหรอ” เธอรู้สึกอิ่มขึ้นมากะทันหัน

ความรู้สึกตื้อๆ ในอกทำให้มือเรียวหนักอึ้ง

“ไม่ใช่แค่รู้จักหรอก เมื่อก่อนคุณทำงานให้ผม เป็นคนที่ผมไว้ใจ และเป็นผู้หญิงที่ผม... รัก”

คำกล่าวของเขาก่อให้เกิดความรู้สึกวูบวาบ ภาพเลือนรางมากมายผุดขึ้นมาในหัว

เธอเดินเคียงข้างเขา มองเขาหัวเราะเวลาเล่นกีฬากับคนอื่น

และมองเขาโยกหยัดเคลื่อนไหวอยู่เหนือกายเธอ

แต่ผลที่ตามมากับภาพเหล่านั้นคือน้ำตาและความรู้สึกขมในคอจนแทบทนไม่ไหว 

“โกหก” พยับหมอกยิ้มใจเย็น เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอ่อนโยน

“คุณมีรอยสักรูปเสือที่หลัง รูปนกกระเรียนที่เนินอกซ้าย ใช่อันนี้คนรู้กันเยอะ

แต่ก็คงไม่เยอะเกินสิบคนหรอกจริงไหม และจะบอกให้นะที่รัก

คุณสวมแหวนของผมที่ห้อยติดคออยู่เสมอ” คิดว่าเขาจะจำเด็กคนนั้นเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้หรือ

เขาจำได้แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายต่างหากที่จำเขาไม่ได้     

“ข้อเท้าขวามีปานรูปพระจันทร์เสี้ยวเหมือนกับผม” เขาเลิกชายกางเกงขึ้นสูงเผยให้เห็นปานนั้น

ก่อนจะยิ้มให้คนที่ตะลึงตาค้างด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ แล้วเอ่ยไพ่ตายออกมาเสียงหวานกระเซ้า    

“แล้วยังมีไฝเม็ดหนึ่งที่.... บั้นท้าย” อิสึมิรู้สึกเหมือนมีคนเอาไฟมาเผาเรือนกายของเธอจนแสบร้อนแดงก่ำ

เธอผงะถอยหลังออกจากเก้าอี้เมื่อเห็นสายตาเข้มลึกของเขา

แต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนมือเรียวสวยก็รั้งเธอมาใกล้จนริมฝีปากบดเบียดเสียดสียามเอ่ยกระซิบ  

“ผมขอพิสูจน์ แม้โลเคชั่นจะแตกต่างแต่ท่าถนัดระหว่างเราคงพอทำให้คุณจำผมได้แน่”

หญิงสาวเซขาอ่อนเมื่อปากนั้นกดแนบลงมาหนักหน่วงร้อนแรง

ลิ้นร้ายกาจรุกรานจนปากเล็กมีแต่รสชาติและกลิ่นอายของเขา

จนสมองเธอเบลอมึนงงเพราะกลิ่นบุรุษที่คุ้นเคยอย่างประหลาดนั้น           

“เห็นไหม ปากของคุณ ลิ้นของคุณยังจำผมได้อยู่เลย

หลังจากนั้นร่างกายคุณจะรู้ว่าฟันของผมจะขบลงที่ซอกคอของคุณ... เบาๆ”

ว่าจบมือเรียวสวยก็คลี่ชายชุดคลุมออกจากเรือนกายสวย ปล่อยให้มันล่วงไปกองกับพื้นห้อง

ใช้ฟันขบกัดที่ซอกคอเธอเบาๆ อย่างที่กล่าวอ้างซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเนื้อตัวขาวเกิดรอยฟันแดงระเรื่อ

หญิงสาวตัวอ่อนเปลี้ยปล่อยให้เขาชักจูงนำพาไปยังวิมานบนดินด้วยท่าทางไร้เดียงสา            

“ไม่ว่าเมื่อไร ชาตินี้หรือชาติหน้า คุณก็เกิดมาเป็นของผม เป็นของผู้ชายที่ชื่อหมอกไปตลอดกาล”

คำประกาศยโสโอหังทำให้หัวสมองของหญิงสาวสั่นสะท้านเหมือนเส้นบางอย่างขาดผึง

ปากแดงก่ำกระซิบเรียกเขาด้วยความไม่แน่ใจ     

“หมอก”