ชุด ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย 3 เล่ม : 1.มาเฟียร้อนอ้อนรัก 2. พยัคฆ์ร้อนซ่อนเสน่หา 3.ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย ปริยากร ปริยากร

เรื่อง                 ชุด ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย 3 เล่ม : 1.มาเฟียร้อนอ้อนรัก 2. พยัคฆ์ร้อนซ่อนเสน่หา 3.ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย    

ผู้แต่ง                 ปริยากร

สำนักพิมพ์        ปริยากร

มาเฟียร้อนอ้อนรัก

    มือใหญ่ที่คลายออกจากต้นแขนของเธอแล้วเอื้อมไปด้านหลังแทน

                 พร้อมทั้งประคองสะโพกกลมมนของหญิงสาวให้ขยับเข้ามาใกล้

                 ทำเอาคนที่ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่นั่น ต้องขืนตัวไว้อย่างตื่นตกใจยิ่งขึ้น

                       " จะ จะทำอะไรน่ะ!? "

                       " อยู่เฉยๆเถอะ จะแก้มัดให้ หรือว่าจะไม่เอา... "

                        เขาเอื้อมไปหาข้อมือเธอที่ถูกพันธนาการไว้จากด้านหลัง

                 ในขณะที่ร่างกายสูงใหญ่ยืนประจันหน้าเธออยู่ ร่างบอบบางจึงเหมือน

                 กำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาไปโดยปริยาย แถมมันก็ช่างดูจะ

                 แนบชิดซะเหลือเกิน หญิงสาวได้แต่กัดเม้มริมฝีปากไว้แน่นอย่างขัดเคือง

                 ที่ทำอะไรเขาไม่ได้ นอกจากยอมปล่อยให้เขาแก้มัดให้ด้วยท่าทางที่

                 ดูแสนจะเอาเปรียบซะเหลือเกิน กระไออุ่นจากลมหายใจของคนตัวสูง

                 ที่กำลังเป่ารดลงมาบนพวงแก้ม  กับการแก้มัดที่เธอรู้สึกว่าเขาช่างทำมัน

                 ได้อ้อยอิ่งเหลือเกินนั่น ดริญญาล่ะไม่อยากจะคิดเลย ว่าคนที่เพิ่งจะเอาปืน

                 มาขู่เธออยู่เมื่อกี้นี้ตั้งใจจะลวนลามเธอน่ะ

พยัคฆ์ร้อนซ่อนเสน่หา

       "ปล่อย! ไม่ต้องมายุ่ง นายมันก็แค่คนขับรถ มีสิทธิ์อะไรมาถูกเนื้อต้องตัวฉัน!! "

                 ข้อมือเล็กๆ ยื้อยึดอยู่กับเรี่ยวแรงมหาศาลของเจ้าของดวงตาวาววับที่กำลัง

                 มองมายังเธอ อย่างเอาเรื่อง คำพูดที่หลุดออกมาจากปากสวยๆเมื่อครู่คือที่มา

                 ของดวงตาที่แทบจะแผดเผาเธอให้ ไหม้เกรียม

                             "รู้อะไรมั้ย! ว่าคนขับรถอย่างผม ก็ไม่อยากจะแตะต้องเนื้อตัวผู้หญิงอย่างคุณนักหรอก

                 หากไม่ติดว่านี่เป็นงานแล้วล่ะก็ แม้แต่ปลายนิ้วผมก็จะไม่เฉียดเข้าไปใกล้คุณ!!"

                             อัญชิสรณ์ห่อปากมองคนที่ดูถูกเธอไปถึงสองครั้งในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

                ด้วยดวงตาวาววับไม่แพ้คนที่เธอเพิ่งจะดูถูกเขาไปเมื่อครู่นี้

                             "ต่อไปนายไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลยนะ ฉันไล่นายออก!!"

 ลุ้นรักพยัคฆ์มาเฟีย

   อีกครู่ใหญ่ ๆ เขาก็พาเธอมาส่งยังอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ที่พักอาศัยอยู่
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
เธอค้อมศีรษะกล่าวขอบคุณเขานิดหนึ่ง เมื่อเห็นคนมาส่งเปิดประตูเดินตามลงมาด้วย
“เธอพักอยู่ชั้นไหน”
เดอร์โนรอฟมองขึ้นไปบนตึกสูงไม่ต่ำกว่าสามสิบชั้นที่สร้างเป็นรูปตัวแอล แล้วก็หันมาถามคนที่เดินเซ ๆ ราวกับพร้อมจะล้มอยู่ตลอดเวลานั่นอีกครั้ง
“ชั้นสิบแปดค่ะ”
“ขึ้นไปสิ ฉันจะไปส่ง”
เขาขานรับรู้สิ่งที่เธอบอกในลำคอ แต่ก็ยังไม่ยอมกลับ
“เอ่อ... คือว่าไม่เป็นไรค่ะ ฉันขึ้นไปเองได้”
“ฉันรู้ว่าเธอเก่ง! แต่ฉันจะรอเอาเสื้อคืน”
เขาทำสีหน้าสวนทางกับคำชม ก่อนจะมองเสื้อสูทของตัวเองบนตัวเธอ เหมือนจะบอกจุดประสงค์ที่ตามเธอขึ้นไปอย่างชัดเจน
นั่นสิ อย่างเขา จะมาคิดอะไรเกินเลยกับเธอได้ยังไง...
“งั้นก็ได้ค่ะ...”
หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินไม่ค่อยตรงทางนักนำเขาไปก่อน
เดอร์โนรอฟมองเจ้าของรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดกระโปรงที่ถูกถอดไปถือไว้ในมือที่กำลังเดินขาแทบจะพันกันเสียให้ได้นั่นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว
แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าไปช่วยประคองให้เธอเดินไปให้ถึงตัวอาคาร ก่อนที่จะล้มหัวฟาด ลงไปบนพื้นแข็ง ๆ นี่เสียก่อน
“ฉันเดินไหวค่ะ”
คนพูดไม่ได้มองสบตาเขา เพราะรู้สึกว่าจะทำหน้าไม่ค่อยถูก เมื่อมือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมมาจับยึดต้นแขนด้านนอกของเธอไว้มั่น ส่วนอีกข้างก็จับประคองต้นแขนเล็ก ๆ ด้านในของเธอที่เบียดชิดอยู่กับอกเขาให้เดินตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นคงด้วยอาการหัวใจเต้นตึก
สงสัยวันนี้เธอจะดื่มหนักไปจริง ๆ ระบบในร่างกายถึงได้ทำงานผิดปกติไปหมด แข้งขาแทบจะขวิดกันเสียให้ได้ หัวอกหัวใจก็เต้นผิดจังหวะไปหมดแล้ว
“เอาไว้เธอเลิกเดินเหยียบเท้าฉันให้ได้ก่อน ค่อยพูดคำนั้นน่ะ!”
เดอร์โนรอฟก้มลงไปมองคนพ่นลมออกจากปากอย่างยอมจำนน เพราะหลักฐานยังคาเท้าเขาได้เห็น
เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ไม่ยอมเดินตามเพราะตัวเสื้อที่สั้นกว่าชุดกระโปรงทั่วไปที่เคยเห็นเธอสวมเป็นไหน ๆ ทำให้เห็นความวับ ๆ แวม ๆ จากเรียวขาขาว ๆ ทางด้านหลัง จึงต้องเปลี่ยนเป็นมาช่วยประคองเธอแทน ทว่าภาพจากมุมบนที่เขามองลงไปข้างล่างกับคอเสื้อแหลมลึกของเสื้อสูทเขาที่มันไปอยู่บนตัวเธอตอนนี้นี่สิมันยิ่งแย่ไปกันใหญ่
เดอร์โนรอฟพยายามไม่วอกแวก เขาพาเธอเดินตรงไปยังลิฟต์ที่มีผู้คนใช้อยู่บางตาเนื่องจากเป็นเวลาที่ดึกดื่นเอาการ พอถึงชั้นที่หกผู้คนก็เริ่มเหลือน้อยลง และดูเหมือนว่าตั้งแต่ชั้นที่เก้ามานี่จะไม่มีใครเดินเข้าออกลิฟต์ที่เธอยืนอยู่กับเขาอีกเลย