พันธนาการรัก (มือสอง) percila ทำมือ

เรื่อง             พันธนาการรัก (มือสอง)
ผู้แต่ง            percila
สำนักพิมพ์   ทำมือ

เมื่อเค้าได้เห็นภาพเธอครั้งแรก จากรายงานจากแผนกบุคคลหลังจากเจอกันในลิฟท์

ตามมาด้วยกระบวนการตามล่าหาตัวเธอมาข้างกาย เค้าได้แต่บอกตัวเองว่า

" นี่แหละ คนที่เค้ารอคอยมาทั้งชีวิต "

“นี่คุณนะบ้าเหรอ ให้เวลาฉัน เก็บของสองวันแล้วย้ายไปอยู่บ้านคุณเนี่ยนะ

  นี่คุณกินยาเกินขนาดหรือเปล่า ขณะที่พูดใจเธอสั่นระรัวไปกับสายตาที่ดุดัน

" คุณคิดว่า ผู้บริหารระดับสูงอย่างผม มีเวลามาพูดเล่นกับเด็กอย่างคุณหรือไง

บอกแล้วไง ว่าคุณต้องย้ายไปอยู่กับผม ผมให้เวลาคุณสองวัน

ถ้าคุณไม่อยากให้ คนในครอบครัวคุณได้รับความเดือดร้อน

         “ บ้า เค้าต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆๆ หญิงสาวคิดในใจเลิกงาน  ผมจะให้คนรถผมไปส่งคุณที่บ้าน..

แล้วคุณตามเค้ากล้บมาด้วย เดี๋ยวผมจะให้เด็กที่บ้านไปเก็บของ ของคุณที่เหลือ

อ้าว ไหนว่าสองวันไง อะไรกันนี่”

         “ไหนเมื่อกี้คุณบอกสองวันไง  " ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมใจร้อน คุณย้ายของมาวันนี้ เลย

เอาที่จำเป็นส่วนของอย่างอื่น ผมเตรียมไว้หมดแล้ว"


         รถสองคันเบียดบี้กันบนถนนโล่ง..เพราะเป็นเวลาตีสองกว่าๆ

แล้ว..

       " แพมจอดรถเดี๋ยวนี้ ..."  เสียงพีทษรุทตะโกนลั่น..

       " ไม่..ฉันไม่จอด พอกันที กับคนบ้าอำนาจแบบคุณ

เชิญคุณไปหาหญิงอื่นข้างหน้า ชาตินี้ อย่าได้เจอะเจอกันอีก"

ณพิชชาตะเบ็งเสียงแข่ง..พร้อมกับเร่งเครื่อง ให้เร็วขึ้นเป็นร้อยเก้าสิบ

       " แพม ผมขอสั่งอีกครั้ง จอด ไม่จอดผมจะชนแล้วนะ"

พีทษรุทตะโกนพร้อมกับตัดสินใจขั้นเด็ดขาด

ว่าต้องหยุดความบ้าของณพิชชาให้ได้

       " ให้ฉันตายก่อนแล้วกัน แล้วคุณค่อยมาลากฉันไป.."

ว่าแล้วณพิชชาก็ร้องไห้แบบอัดอั้นกับความร้ายกาจของพีทษรุท


      โครม..เสียงรถชนดังลั่น

------------------------------------------------------


          5 ปี  ผ่านไป..เร็วเหมือนโกหก ณ เมืองเล็ก ๆ  เมืองปาย

ณพิชชา ไม่คิดว่าจะพบ พีทษรุท อีก แต่เค้าก็มายืนในห้องรับแขก

ที่มีเก้าอี้แค่สี่ตัว ในบ้านเล็กๆ ที่เธออาศัยกับแม่และลูกแฝด  พาย

พิม  หญิงสาวไม่ทราบว่าเค้ามาทำไม..แต่เห็นตอนแรกทำเอาหญิง

สาวหน้าซีด มือไม้พลันสั่น ใจเต้น..แต่แอบสะกดใจ


       "   มาทำอะไรที่นี่ "  หญิงสาวถามเสียงห้วน

      "  มาติดต่อธุระ กับลูกค้า พอดีลูกค้าฉันเค้ามาพักรีสอร์ทของเธอ



          " น่าจะมาเลยแล้วกลับไปเลย.แล้วมาถึงข้างในนี้ทำไม..

เค้าเตอร์ติดต่อห้องพักอยู่ส่วนหน้านู้น "  หญิงสาวพยายามหันเห

         " ต้องการความจริง " ชายหนุ่มก้าวเข้ามายืนตรงหน้าหญิงสาว

ดวงตาพร้อมจะเอาเรื่อง..กัดฟันกรามก่อนพูด

          " ความจริงเรื่องลูก  ลูกของเรา "

         " ลูกของฉัน..ลูกเป็นของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น "

หญิงสาวกล่าวเสียงเข้มเหมือนตวาด

         "  เธอมีลูกคนเดียวได้งั้นเหรอ..หึ เก่งจริงนะ..ลูกเนี่ย

ฉันมีส่วนทำเค้าขึ้นมา  ฉันมีสิทธิ์จะรู้ว่า ฉันเป็นพ่อคน.

.ฉันอยากรู้เธอมีเหตุผลอะไรถึงไม่บอกเรื่องลูกกับฉัน "  ชายหนุ่มกล่าวเสียงเยาะ

        " ในเมื่อคิดว่าไม่มีอนาคตระหว่างเรา..ก็ไม่จำเป็นต้องบอกคุณเรื่องลูก 

ฉันเลี้ยงเค้าได้..และเลี้ยงได้ดีมาตลอดโดยไม่มีคุณ " หญิงสาวกล่าวอย่างหยิ่งทะนง


         "  ณพิชชา  ถ้าเธอเป็นเด็ก ฉันจะตีให้ลายไปทั้งตัว  ในความดื้อรั้น

และไม่มีเหตุผลของคุณ..ทำให้ผมไม่เคยรู้ว่ามีลูกอยู่บนโลกนี้..

แล้ว ลูก ๆ ก็ไม่รู้ว่ามีผมในโลกนี้เหมือนกัน คุณใจร้ายมาก

ไม่เคยเจอใครที่ใจร้ายเท่าคุณมาก่อนในชีวิต "

ชายหนุ่มกล่าวใบหน้าของชายหนุ่มห่างจากใบหน้าหญิงสาวแค่คืบ 

หญิงสาวเห็นเหมือน

น้ำตาคลอในดวงตาของชายหนุ่ม..

ทำเอาหญิงสาวขนลุกจนไปไม่เป็น