ชุด ตรวนรักหัวใจมาร 2 เล่ม : 1.ตรวนรักหัวใจมาร 2.หัวใจหวนรัก พิชญวดี ทำมือ

เรื่อง           ชุด ตรวนรักหัวใจมาร 2 เล่ม : 1.ตรวนรักหัวใจมาร 2.หัวใจหวนรัก         
ผู้แต่ง          พิชญวดี
สำนักพิมพ์   ทำมือ

ตรวนรักหัวใจมาร
เมื่อความรักกลับกลายเป็นความเกลียดชัง เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเจ็บปวด
ด้วยรักจึงยอมหวังเพียงลบล้างความผิด สุดท้ายกลับไร้ค่าเมื่อหัวใจมันแหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี

        เจตรินทร์ฝืนยิ้มทั้งที่ตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังจะตาย มันเป็นความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างใน ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เขาเกลียดเหลือเกิน...
    แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องทำ สายตาเลื่อนมาที่ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆ เธอเองก็มองมาเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้วาสิตากำลังรู้สึกอย่างไร เสียใจหรือว่าดีใจกันแน่ไม่อยากคาดเดา
    “ดูแลตัวเองดีๆ นะ” มีคำพูดมากมายนับล้านภายในใจที่อยากจะพูดออกไปให้เธอได้ฟัง แต่ตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์อีกแล้ว ทุกอย่างมันสายไปและเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดสิ่งในใจได้ “จะหน้าหนาวแล้ว ใส่เสื้อหนาๆ”
    “…” วาสิตาจิกแขนตัวเองรวมถึงนิ้วเท้าที่ถึงกับต้องเกร็งจิกลงกับพื้นสุดชีวิต อยากจะปล่อยโฮออกมาทั้งที่ตัวเองกำลังจะเป็นอิสระโดยแท้จริง แต่ทำไมหัวใจของเธอมันจะแหลกสลายอีกครั้ง
    “ขอบคุณแล้วก็ขอโทษ” รู้ไหมว่ากว่าจะแค่นเสียงออกไปได้มันทรมานเป็นบ้า เจตรินทร์ส่งยิ้มให้กับผู้หญิงที่เขารักเมื่อเธอพยักหน้าทั้งน้ำตา เพียงแค่นั้นเขาก็พอใจอย่างน้อยก็ได้พูดในสิ่งที่อยากจะบอก แม้ไม่ได้เพียงเศษเสี้ยวของใจก็ตาม
    เป็นอีกครั้งที่ต้องหันหลังให้กับความเจ็บปวด ความผิดหวังที่เกิดขึ้นในใจ ครั้งนี้คือเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว สิ่งที่ควรทำคืออวยพรให้วาสิตามีแต่ความสุข ส่วนตัวเขานั้นจะเป็นอย่างไรคงไม่รู้ ต้องใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะลืมเรื่องราวพวกนี้ได้
    บางที...คงต้องใช้เวลาตลอดชีวิตกระมัง เขานึกภาพไม่ออกจริงๆ กับชีวิตที่ขาดเธอ

หัวใจหวนรัก  
“คราวหน้าไม่ต้องแล้ว ผมจะหาทานเอง” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงสายตาหลายคู่พากันมองมาอย่างสนอกสนใจก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาไม่ปรารถนาที่จะตกเป็นเป้าสายตาหรือหัวข้อกลุ่มสนทนาประจำวัน
อีกอย่างคนที่เสียหายมากกว่าคือนรีกานต์ ไม่ใช่เขา !
“ฝีมือชาไม่อร่อยเหรอคะ จำได้นี่นาว่าเป็นของโปรดของคุณหมอทั้งนั้นเลย” เธอชูของในมือ ใจอยากจะเปิดให้เขาดูด้วยซ้ำว่าสิ่งที่พูดไปนั้นไม่ได้โกหก
“ผมจะทานของที่คุณเอามาให้มื้อนี้เป็นมื้อสุดท้าย หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่มาอีก”
ปองภพคว้าของในมือมาในที่สุดเพื่อเป็นการตัดปัญหา
รอยยิ้มสดใสจากใบหน้าหวานค่อยๆ จางลงเมื่อได้รับคำตัดรอนแบบไร้เยื่อใย ไม่โทษปองภพหรอกเพราะรู้ตัวดีว่ามันคงทำให้เขาอึดอัดและน่ารำคาญไม่น้อย อีกอย่างเป็นเธอเองที่เสนอตัวเข้าไป