พยับหมอกปลายฝน รีพริ้นท์ ศศิภา ลักษณ์อักษร

เรื่อง             พยับหมอกปลายฝน  ชุด บ่วงดวงใจ
ผู้แต่ง            ศศิภา 
สำนักพิมพ์     ลักษณ์อักษร

โครม!
ร่างของผู้หญิงคนนั้นกระเด็นไปตกตรงหน้ารถ
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและเสียงกรีดร้องแทรกเข้ามาในตัวรถที่มีแต่ความเงียบงัน
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น…คือนรก!

หล่อนมีส่วนร่วมกับอุบัติเหตุครั้งนั้น หากหล่อนไม่ทะเลากับบุริม หากหล่อนไม่มัวแต่เถียงเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ผู้หญิงคนนั้นก็คงไม่เป็นอะไร
หล่อนผิด และยอมรับความผิดของตัวเองโดยดุษณี
หาก ‘เขา’ ก็ยังไม่พอใจ
เขาถาโถมความแค้นใส่หล่อน ตักตวงจากร่างกายหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า
เสมือนหล่อนเป็นเพียงสิ่งของ
เสมือนหล่อน…ไร้ความรู้สึก
เสมือนหล่อน…ไม่มีหัวใจ
ไม่สิ…เขาต่างหากที่ไม่มีหัวใจ!
‘ลืมกินยาคุมหรือเปล่า’
‘คุณท้องไม่ได้ ผมไม่อยากรับผิดชอบคุณ’
เขาเกลียดหล่อน เกลียดมานานแล้ว เป็นความเกลียดชังถึงสิบปีที่ไม่เคยลดลง
ดวงตาคู่นั้น…เคยชิงชังหล่อนเช่นไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
พอเถอะ พอที…ความทรงจำและความแค้นควรจบสิ้นกันเสียที!
หล่อนจะไม่พบหน้าเขาอีก ไม่พบ…แม้ว่าลูกในท้องของหล่อนเป็นลูกของเขาก็ตาม!

‘ลูกของฉันค่ะ’ หล่อนบอกอย่างภาคภูมิใจต่อหน้าเขา ‘ชื่อลูกหมี’
‘ลูก? ลูกใคร’ เขาถามกลับเสียงเบาราวกระซิบ
‘ลูกของฉัน’
‘ผมหมายถึง…’ เขาสะดุดไปชั่วอึดใจ ก่อนเอ่ยต่อ ‘แฟนของคุณ…ใคร?’ ประโยคหลังใส่อารมณ์เล็กน้อยราวกับไม่พอใจ
หล่อนไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไร
ไม่พอใจที่บังเอิญได้เจอกับหล่อนอีก
ไม่พอใจที่หล่อนมีลูก
หรือ…ไม่พอใจที่หล่อนมีแฟน
‘ลูกมีแค่ฉันค่ะ’
หล่อนเชิดหน้า มองเขาโดยไม่หลบสายตา
‘แค่ฉันคนเดียวก็พอ ไม่จำเป็นต้องมีพ่อหรอกค่ะ!’
ใช่…แค่หล่อนคนเดียวก็เพียงพอแล้ว
ลูก…ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใครเป็นพ่อ!
ไม่จำเป็นและไม่ควรรู้
อดีตอย่างไรก็คืออดีต เมื่อกลบฝังไปแล้วก็ควรเก็บวันในนั้นตลอดกาล!

เขาฝากรอยมลทินไว้บนเรือนร่างของหล่อนด้วยความแค้น
หล่อนยอมชดใช้ความผิดนั้นด้วยหัวใจแตกสลาย
หล่อนคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ทว่าโชคชะตากลับกลั่นแกล้ง เมื่อหล่อนตั้งใจจะหลบไปอยู่เงียบๆ กับลูกน้อยเพียงสองคน ณ ที่แห่งหนึ่ง
ณ ที่นั้นหล่อนได้พบกับเขา คนที่หล่อนทั้งรักและชิงชัง
อะไรก็ไม่แย่เท่า เด็กน้อยที่เกาะกุมมือหล่อนอยู่ เป็นลูกของเขา! คนที่ชิงชังหล่อนหมดหัวใจ!