หยกยอดปิ่น เล่ม 1-4 点翠妆 1-4 ซู่อีหนิงเซียง (素衣凝香) อวี้ แจ่มใส มากกว่ารัก

 
เรื่อง           หยกยอดปิ่น เล่ม 1-4  点翠妆 1-4 9786160620753         
ผู้แต่ง          ซู่อีหนิงเซียง (素衣凝香)                                       
ผู้แปล        อวี้                                         
สำนักพิมพ์  แจ่มใส มากกว่ารัก

                                   หยกยอดปิ่น เล่ม 1  点翠妆 1
          เพื่อหนีให้พ้นข้อห้ามและความเข้มงวดนานัปการในวังหลวง องค์หญิงหวาหนานลวี่หนิงวางเพลิงเผาตำหนักอย่างไม่ลังเล ใช้ความตายแลกกับชีวิตอิสระ นางไม่คาดคิดว่าวิญญาณกลับมาอยู่ในร่างของหรงเหยียนภรรยาเอกผู้มีรูปโฉมงดงามแต่อ่อนแออมโรคของเป่ยจิ้งโหวลั่วจิ่น                                           
         ด้วยทนกับชีวิตกดดันจากผู้คนในจวนโหวไม่ไหวหรงเหยียนจึงกระโดดน้ำตายในเวลาเดียวกัน ลวี่หนิงที่ฟื้นขึ้นมาในร่างหรงเหยียนดีใจเป็นอย่างมากที่ได้หลุดพ้นจากวังหลวงในที่สุด                                   
        แต่สิ่งที่นางต้องเผชิญต่อไปนั้นไม่ได้ง่ายดายอย่างที่นางคิดฝัน ความวุ่นวายในจวนโหวเหล่านั้นนางจะจัดการอย่างไร และฐานะที่แท้จริงของนางจะเปิดเผยต่อคนที่นางพยายามหนีมาผู้นั้นหรือไม่   
    ‘หนิงเอ๋อร์ เจ้าจะไปไหน’
‘หนิงเอ๋อร์ เราไม่อนุญาตให้เจ้าไปจากข้างกายเรา!’
‘ฝ่าบาทมีพระราชโองการ ข้ารับใช้วังปี้อวิ๋นดูแลเจ้านายไม่เต็มความสามารถจนทำให้องค์หญิงลวี่หนิงข้อพระบาทแพลง ลงพระราชอาญา...บั่นคอ!’
    ‘หนิงเอ๋อร์ กินข้าวเถอะ ว่าง่ายๆ นะ’
‘อาหารของห้องเครื่องเสวยไม่ถูกพระโอษฐ์องค์หญิงลวี่หนิง ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้ว เจ้านำขวดนี้กลับไปให้ผู้บังคับบัญชาของพวกเจ้า เขาจะเข้าใจเองว่าควรทำอย่างไร ส่วนคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องก็ขับออกไปให้หมดแล้วกัน’
      ‘องค์หญิงใหญ่ นี่เป็นปิ่นขนนกกระเต็นประดับมุกที่ฝ่าบาททรงให้ช่างฝีมือชั้นยอดทำให้พระองค์เป็นพิเศษ โปรดทอดพระเนตรพ่ะย่ะค่ะ’
     ‘ฝ่าบาทมีพระราชโองการ เซียงเฟยมีฐานะเป็นสนมชายาแห่งฝ่ายใน ความประพฤติไม่เหมาะสม ไม่เคารพธรรมเนียมพิธี ฝ่าฝืนคำสั่งสอนของบรรพชน ใส่ร้ายป้ายสีองค์หญิงใหญ่ลวี่หนิง ขับเข้าตำหนักเย็นนับแต่บัดนี้ ไม่เรียกขึ้นเฝ้าชั่วชีวิต’
      สรรพเสียงมากมายดังอื้ออึงอยู่ริมโสต
นางขมวดคิ้วแน่น ปิดหูเอาไว้ แต่กลับยังคงกั้นไม่ให้มันดังเข้าหูไม่ได้ ดวงตามากมายกำลังมองตนอยู่
นางหลับตาแน่น แต่มิอาจยากจะหลีกหนีแววตาแปลกพิกลเหล่านั้นพวกเขาเกลียดนาง คนทั้งหมดล้วนเกลียดนาง!

                                 หยกยอดปิ่น เล่ม 2  点翠妆 2  
      ควรต้องรู้ไว้ว่าสรรพสิ่งบนโลกนี้ล้วนไม่มีสิ่งใดคงทนถาวร
      ความรู้สึกรักและเกลียดก็เช่นกัน...
      แม้ชายคนเดียวที่อยู่ใกล้ชิดนางในยามนี้คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีนาง   คือคนที่คอยปกป้อง ดูแลและอยู่เคียงข้างนาง  แต่จะอย่างไรดวงวิญญาณในร่างนี้ นางก็ยังคือลวี่หนิง  นางไม่อาจลืมเลือนคนที่ควรต้องลืม
       นางไม่อาจไม่นึกหวนไปถึงยามที่ตนเองเป็นทั้งที่รักใคร่และเกลียดชังในวังหลวงแห่งนั้น  ไม่อาจลบล้างสิ่งเหล่านี้ออกไปจากทั้งความคิดและจิตใจ  มิหนำซ้ำสวรรค์ก็คล้ายไม่อยากให้นางลืมได้สำเร็จ  
      จึงส่งให้เขาผู้นั้นมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้านางอีกครั้ง   การไม่ได้เห็นหน้ากันเจ็บปวดที่สุดก็เพียงแค่ความคิดถึง   ทว่าการที่ได้เห็นหน้าแต่มิอาจได้ครอบครองไว้ในอุ้งมือเช่นนี้  นางยิ่งทั้งเจ็บและทรมานกว่าเดิมหลายเท่านัก!

                                  หยกยอดปิ่น เล่ม 3  点翠妆 3
      ความทุกข์จากการคิดถึง ความทุกข์จากความรัก ความทุกข์จากความโดดเดี่ยวเดียวดาย
ความทุกข์แบบไหนกันแน่ที่กัดกร่อนกินหัวใจนางมากที่สุด...
       หลังจากได้พบเจอหย่งจยาตี้อีกครั้ง   ในใจนางก็อดคะนึงหาวันคืนที่ผ่านพ้นมาไม่ได้
แต่ในเมื่อได้ก้าวออกมาจากวังวนนั้นแล้ว  นางย่อมไม่มีทางหวนกลับไป   ในยามนี้อิสระเสรีรอนางอยู่เบื้องหน้า
       เพียงนางไขว้คว้าไว้ได้ชีวิตของนางก็จะปราศจากทุกข์ระทมเช่นในกาลก่อนแล้ว   แต่ใครจะคิด ดั่งชีวิตนางถูกกำหนดไว้เช่นนี้   กำหนดไว้ว่านางไม่มีวันก้าวพ้นความทุกข์ระทมนี้ไปได้   ไม่มีวันหนีพ้นจากเงื้อมมือยาวของความผิดบาปนี้ไปได้ ราวกับฝันร้ายอันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด...

                                      หยกยอดปิ่น เล่ม 4  点翠妆 4
             ใครกันเป็นคนพูดว่า ‘ต่อให้ตายก็ไม่อาจให้เจ้าไปจากข้างกายเราได้’
       ใครกันเป็นคนพูดว่า ‘หากเจ้าจะจากไปก็ต้องไหม้เป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกับเรา จากนั้นค่อยล่องลอยไปตามแต่ใจเจ้า’
       แต่แล้วเหตุใดบัดนี้กลับต้องไล่นางไปจากข้างกายเขาให้ได้ด้วยเล่า...   ทำไมชีวิตนางถึงต้องมาเผชิญเรื่องราวเหล่านี้   มีความรัก แต่มิอาจรักได้
       มีความผูกพัน แต่มิอาจจดจำคืนวันเหล่านั้น   หนีกับไล่ตาม อยู่กับไป เหตุใดจึงล้วนเจ็บปวด
นางสัมผัสได้เพียงว่าหัวใจของตนราวกับกำลังปริร้าว   อารมณ์ความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกกลับทำให้ทุกข์ทรมานเหลือแสน
        นี่ก็คือชีวิตที่นางถูกลิขิตมาให้พบเจออย่างนั้นหรือไร   เหตุใดต้องมีชีวิตอยู่มิสู้ตายจากไปเช่นนี้ด้วย!