เม่ยเซิง เปลี่ยนหน้า ท้าลิขิต เล่ม 3 เขียนฉู่ซีเตา (ถนอมดาบแซ่ฉู่) แปล ดารินทิพย์ สยามอินเตอร์บุ๊ค

เรื่อง               เม่ยเซิงเปลี่ยนหน้าท้าลิขิต เล่ม 3 (12เล่มจบ)
ผู้แต่ง             เขียนฉู่ซีเตา (ถนอมดาบแซ่ฉู่)
ผู้แปล             ดารินทิพย์
สำนักพิมพ์     สยามอินเตอร์บุ๊ค

          เช่อเช่อกระแอมเสียงเบา ปัดจอนผมยุ่งเหยิงให้เสี่ยวจู๋ ถามจื่อเหยียน “เจ้าให้นางเด็ดดอกไม้ทำอันใด หรือดอกไม้นั้นผู้อื่นเด็ดมิได้”
       เพราะรอมานาน จื่อเหยียนเริ่มระอา จึงคร้านจะตอบ ปรายตามองทุกคนคราหนึ่ง แค่นเสียงอย่างเกียจคร้าน
      เสี่ยวจู๋ทนไม่ไหว โน้มตัวไปด้านหน้า ดวงตาฉลาดกลอกไปมา ยิ้มถาม “จื่อเซียนเซิง ดอกไม้นั้นชื่ออะไรหรือ ในเมื่อให้ข้าไปเด็ด ก็น่าจะบอกข้า”
       จื่อเหยียนยกมือบังหน้า มองพวกเขาผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วมือ คล้ายต้องการซ่อนตนเองอยู่หลังมือนั้น
       เขามีสีหน้ากึ่งยิ้ม เอ่ยตอบคล้ายไม่ตั้งใจ “พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่ มีดอกไม้ชนิดหนึ่งเมื่อรับประทานเข้าไปจะช่วยให้รูปโฉมไร้โรยรา ดอกไม้นี้ชื่อว่าบุปผาไร้โรย ชั่วชีวิตจะผลิบานเพียงฤดูหนึ่ง บุปผาไร้โรยรา รูปโฉมไร้มลาย”
     เช่อเช่อถามย้ำอย่างนิ่งอึ้ง “ดอกไม้นี้ไม่ร่วงโรยจริงหรือ”
     “กระทั่งตายก็ไม่โรยรา” น้ำเสียงพร่าเลือนของจื่อเหยียนราวกับพ้นผ่านการเดินทางอันเหนื่อยยาก ยืนอยู่บนยอดผา ทอดสายตามองคลื่นเมฆาเวิ้งว้างและสรรพสิ่งเลือนราง “หายาวิเศษที่มีฤทธิ์ดำรงรูปจากบุปผาไร้โรย เป็นความใฝ่ฝันของนักแปลงโฉมทุกคน ทว่าน่าเสียดาย น้อยคนนักจะรู้ว่าพวกมันเติบโตที่ใด ผลิบานเมื่อใด ดับสูญเมื่อใด” เขาหยุดครู่หนึ่ง รอจนทุกคนใคร่รู้อย่างที่สุด ถึงกล่าวต่อแช่มช้า “สามปีก่อนบนเขาพันจั้งเริ่มออกดอก ยามนี้น่าจะเป็นฤดูผลิบาน”
      ดอกตูมสามปีรอผลิบาน เผยโฉมงอกงามเพียงคราหนึ่ง
      เสี่ยวจู๋เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ดอกไม้ผลิบานก็ไม่มีวันร่วงโรย เหตุใดเซียนเซิงจึงกล่าวว่าผลิบานเพียงฤดูหนึ่ง”
     “เมื่อถึงฤดูร้อนปีสุดท้าย รากใบของมันจะเหี่ยวเฉา ย้ายธาตุอาหารทั้งหมดไปไว้ที่เกสรดอกไม้ รักษาดอกไม้มิให้โรยราตลอดกาล” จื่อเหยียนเอ่ยเสียงเรียบ “ดอกไม้ชนิดนี้มีอายุขัยเพียงสามปี เหลือดอกไม้สดดอกหนึ่ง ส่วนต้นของมันสลายกลายเป็นดินไปนานแล้ว”
      ทุกคนถอนใจด้วยความสงสาร กระนั้นก็อดตื่นเต้นระคนสงสัยใคร่รู้มิได้ เป็นดอกไม้ที่งดงามล้ำแผ่นดินเช่นใด ถึงได้มองข้ามกฎเกณฑ์ของสิ่งมีชีวิตในโลกหล้า ยืนกรานเหนี่ยวรั้งสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต ต่อให้เป็นความงดงามเพียงเปลือกนอก มันก็ยังตัดสินใจเด็ดขาดที่จะสละทุกสิ่งทุกอย่างที่มี
     “ออกท่องหล้าครานี้ ก็เพื่อรวบรวมสิ่งล้ำค่าสำหรับใช้ในการแปลงโฉม” จื่อเหยียนพลันยิ้มอย่างมีลับลมคมใน “เช่อเช่อ ข้าจะเก็บไว้ให้เจ้าดอกหนึ่ง ต่อไปเจ้ารับประทานเพียงดอกไม้ดีหรือไม่”
      “หากทำให้ไม่หิวตาย และไม่มีวันแก่ชรา ข้าก็ว่าตามเจ้า”
       จื่อเหยียนพยักหน้าพึงใจ “อย่าลืม หากเจ้ามิต้องการแก่ชรา อยู่ข้างกายข้าก็ไม่มีวันแก่ชรา”
      เช่อเช่อเอ่ยพึมพำ “หากอายุเจ็ดแปดสิบยังดูคล้ายเด็กสาว มิกลายเป็นปีศาจหรือ ข้าล้อเล่นเท่านั้น ถึงเวลาที่ต้องแก่ชรา ก็ปล่อยให้แก่ชราไปเถิด”
       จื่อเหยียนหลุบศีรษะ เอ่ยคำสามคำอย่างแช่มช้า น้ำเสียงก้องกังวาน
       “ข้ามิต้องการ”
       ไม่รู้กำลังกล่าวถึงเช่อเช่อหรือตัวเขาเอง วาจานี้กลับมีความนัยบางอย่างที่ชวนให้ประหวั่นพรั่นพรึง

          เม่ยเซิงเปลี่ยนหน้าท้าลิขิต เล่ม 3
    การเดินทางท่องหล้าอันน่าอัศจรรย์ดุจห้วงภวังค์ฝัน นักแปลงโฉมจื่อเหยียนและพวก เนื่องจากพัวพันกับความลับในวังหลวงมากเกินไป จึงจำต้องออกจากเมืองหลวง การผจญภัยอันลึกล้ำเหนือจินตนาการจึงอุบัติขึ้น คนทั้งสี่มุ่งสู่ดินแดนทางเหนืออันห่างไกลไร้ขอบเขต เริ่มต้นเรื่องราวการแปลงโฉมอันน่าตื่นตะลึงครั้งใหม่