ชุดคนพาลสุดที่รัก ขยาทิมาต ทำมือ

เรื่อง              ชุดคนพาลสุดที่รัก
ผู้แต่ง             ขยาทิมาต
สำนักพิมพ์     ทำมือ

มรดกรักคนพาล
 อิงควัต...เขาจำใจต้องแต่งงานกับเด็กในปกครองของคุณย่าอย่างไม่มีทางเลือก
 อุรวี...เธอมีหน้าที่ต้องตอบแทนบุญคุณคุณย่า และก็หลงรักว่าที่สามีจนสุดหัวใจ
 จากเล่ห์กลคุณย่า สู่  ‘มรดกรัก’ ที่เป็นชีวิตน้อยๆ
ที่จะพันธนาการเธอและเขาซึ่งเป็น ‘คนพาล’ เอาไว้ชั่วนิรันดร์
 “เมื่อคืนเธอวางยาฉัน”
 “คะ?”
 “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอวางยาฉันแบบไหน อาจจะเป็นย่าหรือเปล่าที่ส่งคนมาวางยาจำพวกประเภทยาเสียสาว...ให้ฉันกิน เธอต้องทำขนาดนี้เลยเหรอเพื่อมรดกน่ะ”
 “เปล่าค่ะ เอยไม่ได้ทำ”
 “เธอไม่ได้ทำ แต่เธอก็มีส่วนรู้เห็น” เขามองหน้าที่ซีดลงทันตา ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่สงสัยคือเรื่องจริง “ย่าทำใช่ไหม”
 “เอยไม่ทราบค่ะ” เธอเผลอหลบตาอีกฝ่ายอัตโนมัติ ก็ไม่เคยโกหกใครมาก่อน แล้วใครจะคิดว่าพี่อิงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
 “รู้ไหมว่าเธอจะไม่ท้อง เพราะฉันจะไม่เอาเธออีก”
เขากระชากบ่าเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้า
 “พี่อิงแน่ใจเหรอคะ เมื่อคืน...” ละอายใจจัง แต่ก็ตัดสินใจว่าจะพูด “พี่อิงดูชอบ...สิ่งที่เราทำมากเลยนี่คะ” ปลายประโยคไม่กล้าพูดเสียงดัง เพราะยิ่งพูด เขาก็ยิ่งดูโกรธมากขึ้น
 “เธอไม่รู้หรอก ผู้ชายน่ะ ถ้าผู้หญิงมาประเคนเนื้อตัวใส่แบบนั้น มันก็ไม่มีใครทนได้...” อิงควัตสะบัดคนตรงหน้าออกไปแรงๆ
เมื่อสายตาปะทะเข้ากับรอยคิสมาร์กที่กระจายไปทั่วเนินอก
 “พี่อิงไม่รักคุณย่าเหรอคะ” เจ็บนะ ที่ต้องพูดประโยคนี้ อย่างน้อยการทำให้เธอท้องก็เป็นหน้าที่ของหลานที่ดีไม่ใช่เหรอ
 “มันไม่เกี่ยว รักหรือไม่...ย่าก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้ฉันนอนกับผู้หญิงที่ฉันไม่ชอบ...”
 ไม่ชอบ ช่างชัดเจนเหลือเกิน
 “ไม่อยากนอนด้วย เข้าใจไหม!” อิงควัตเผลอรู้สึกเล็กน้อยตอนปะทะสายตาเศร้าสร้อยของคนตรงหน้า
 “ไม่อยากนอนด้วย แต่พี่อิงก็นอนกับเอยไปแล้ว...จะคืนเดียวหรือจะมากกว่านั้น มันก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้หรอกค่ะ”
 “นี่เธอ...” เขากระชากบ่าเล็กอีกครั้งด้วยความโมโห ยิ่งเห็นใบหน้าซื่อๆ ที่ดื้อจะเอาชนะกันให้ได้ก็ยิ่งโมโห
 “พี่อิงแน่ใจเหรอคะว่าจะทนได้”
 “ฉันไม่มีอะไรต้องทนอยู่แล้ว หรือสองเดือนนี่เธอไม่เห็นว่าชีวิตเราเป็นเอกเทศต่อกัน” เขาปล่อยบ่าเล็กก่อนจะหัวเราะเยาะอยู่ในลำคอ
 ใช่...ถ้าไม่ใช่เล่ห์กลคุณย่า เขาก็คงไม่มีทางทำหน้าที่ของสามี
 “แล้วถ้าเอย...”
 อิงควัตมองคนที่ค่อยๆ ปลดเชือกที่ผูกเหนือบ่าทั้งสองข้าง
 “แก้ผ้าแบบนี้อีกครั้ง พี่อิงก็จะไม่ทำหน้าที่สามี อย่างนั้นเหรอคะ”

บ่วงสวาทคนพาล
 คคนางค์...เธอตกลงไปในบ่วงสวาทของคนพาล
 กันตภณ...เขาเป็นคนพาลที่พร้อมจะรักแค่เพียงเธอ
 “เราลืมเรื่องเมื่อคืนไปได้ไหมคะ เรื่องเมื่อเช้าด้วย”
ไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้เรื่องมันไปต่อตามใจบอส
 นิ้วเรียวยาวหยุดชะงัก ก่อนที่เจ้าของนิ้วจะขยับไปนั่งกอดอกในท่วงท่า
เหมือนคนถือตัวในแบบที่เขามักเป็น
 “ก็ตามใจเธอ แต่ฉันไม่เคยเอาเปรียบใคร...” ไม่มีเหตุผลที่จะต้องพูดอะไรต่อ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย และก็ไม่มีทางที่คนแบบเขาจะง้อด้วย!
 คคนางค์มองคนที่หยิบสมุดเช็คออกมา ก่อนที่เขาจะเริ่มเซ็นและยื่นกระดาษเช็คแผ่นนั้นมาตรงหน้า
 “เอาไปกรอกเอง อยากได้เท่าไหร่ ก็...แล้วแต่”
 คคนางค์นั่งอึ้ง ตอนนี้ในหัวมันหมุนไปหมด
 “รับไปสิ!”
 ไม่ใช่แค่คำพูดคะยั้นคะยอ แต่คนใจร้ายยัดเช็คแผ่นนั้นลงมาในมือเธอด้วย
 “ดิฉันไม่ได้ขายตัวนะคะ”
 “ก็คิดซะว่าเป็นค่าพรหมจรรย์ก็แล้วกัน!”
 เขารู้ แต่เขาก็ยังตีค่ามันด้วยเช็คใบนี้ เสียทีที่เธอเคยแอบหลงรักมาตลอด เสียทีที่เธอเคยคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร
 “ฉันไม่รับค่ะ” เธอนำเช็คใบเดิมไปวางตรงหน้าคนใจดำ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นสูง เพราะกลัวน้ำตาจะไหล
 “รับไปเถอะ ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดที่เผลอไปล่วงเกินคุณ”
 แปลว่าถ้าเธอรับเช็ค เขาก็จะไม่รู้สึกอะไรอีก แบบนั้นน่ะเหรอ
 “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เจ้านายจะไม่พูดถึงมันอีก และก็รู้สึกผิดที่ทำลงไป แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ” เธอทำหน้าไม่ถูกเลยพอถูกเขาจ้องในระยะประชิด เป็นแววตาดำมืดที่เธอไม่คุ้นเคยและก็อดที่จะหวาดๆ อยู่ในใจไม่ได้
 “คุณเน้นคำนี้จังนะครีม”
 คำไหน...เธอมองคนที่ขยับไปนั่งกอดอกและก็ส่ายหน้านิดๆ ราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง
 “ถ้าผมจะพูดถึงมันอีก คงจะเป็นเรื่องที่ขัดใจคุณมากสินะ ถ้าใครต่อใครรู้ว่าเราน่ะเคยมีอะไรกัน คุณกลัวเรตติ้งตัวเองจะตกอย่างนั้นน่ะเหรอ” จะว่าไปก็เคยได้ยินเรื่องที่เลขาตัวเองเนื้อหอมในหมู่หนุ่มๆ แต่ก็ไม่รู้ทำไมวันนี้ชักไม่ค่อยพอใจตงิดๆ ล่ะ
 “ก็...” แล้วมันผิดตรงไหนนะที่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องแบบนี้ คคนางค์ครุ่นคิด รู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อย
 “สรุป...เราจะไม่มีอะไรกันอีก คุณไม่ต้องการให้ผมบอกใคร และคุณก็จะไม่รับสินน้ำใจชดเชย แล้วมีอะไรอีกไหมที่คุณจะสั่งผม”
 สั่งเหรอ? คนแบบเธอเนี่ยนะที่จะกล้าสั่งคนแบบเขา ก็เห็นมีแต่เขาที่พูดฉอดๆ ไม่ยั้ง
 “ค่ะ คงแค่นั้นแหละค่ะ”
 “งั้นผมก็มีข้อเรียกร้องเหมือนกัน”

อุ้มสวาททาสรักคนพาล
 ธนวรรธน์...เขาพาลและก็เต็มไปด้วยความแค้น
 อรณิชา...เธออุ้มสวาทเป็นเพียงแค่ทาสรักของคนพาลอย่างเขา
 “คุณต้องการอะไร ฉันต้องทำอะไรอีก คุณถึงจะยอมออกไปจากชีวิตฉัน” ความจริงสี่ปีที่ผ่านมา มันก็พิสูจน์แล้วว่าชีวิตของเธอและเขานั้นไม่มีทางวนเวียนกลับมาเจอกันได้อีก แล้วทำไมวันนี้เธอถึงต้องมาถูกรังควานเพียงแค่เพราะบังเอิญเจอกัน
 “ไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะถึงทำ พี่ก็ไม่ออก”
 “คุณเลิกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ เถอะ คุณไม่เคยมองฉันเป็นแม้แต่น้องร่วมโลกอยู่แล้วนี่ วันนี้...ทุกอย่างมันยังไม่สะใจคุณอีกเหรอ” หลายปีมานี่ทำให้เธอได้คิด แล้วก็คิดทีไรก็ได้คำตอบเดิมทุกครั้งว่าเขาหลอกฟันเธอแล้วทิ้งก็เพราะโกรธแค้นพี่ชายที่แสนเจ้าชู้ของเธอ
 เธอมันก็แค่เหยื่ออารมณ์ เหยื่อความแค้น และวันนี้เขาก็ทำสำเร็จแล้วนี่ เธอต้องท้องไม่มีสามี ต้องรับชะตากรรมในแบบที่พี่สาวเขาเคยได้รับ แล้วยังจะมาทำร้ายอะไรเธอกับลูกอีก
 “พี่จะแทนตัวเองว่าพี่ และพี่ต้องการให้ชาบอกพะพายว่าพี่เป็นพ่อ”
 “แล้วถ้าฉันจะบอกคุณว่า คุณกำลังเข้าใจผิดล่ะ พะพาย...”
 “อย่าแม้แต่จะคิดโกหกพี่” เขาจะไม่ยอมฟังคำลวงใดๆ แม้แต่คำเดียวเด็ดขาด
 “ก็พะพายไม่ใช่...อื้อ...” ไม่คิดเลยว่าเขาจะขยับเข้ามาจูบ บดคลึงริมฝีปากเธออย่างรุนแรง แถมยังหักหาญเอาแต่ใจด้วยการยัดเยียดลิ้นเข้ามาในปากเธอด้วย
 เพียะ!
 “คุณมันเลว...อื้อ...” ถูกเขาปล้ำจูบอีกครั้ง พอเธอพยายามจะขยับหนีก็ถูกเขาล็อกท้ายทอยเอาไว้ แล้วเขาก็ทำตามแต่ใจอย่างแสนอุกอาจ
 จูบค่อยๆ อ่อนหวานมากขึ้น ธนวรรธน์ไม่อยากรุนแรง เขาแค่อยากปราบพยศคนที่ดื้อดึงที่จะพูดสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องจริง และไม่นานเขาก็ทำสำเร็จ เธอจูบตอบ มือบางขยับขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้อย่างลืมตัว
 ตอนค่อยๆ ถอนปากออกห่างก็แสนเสียดาย สายตาที่ยังประสานกันคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่แสนแรงกล้า
 ฉาด!
 เขาถูกตบอีกครั้ง ตอนตั้งใจจะขยับเข้าไปจูบซ้ำ
 “ออกไปจากบ้านฉัน...” เธอผลักอกแกร่งของคนที่ตั้งท่าจะโน้มเข้าหา หรือที่ผ่านมาเขายังทำลายชีวิตเธอไม่พอ
 “พี่เป็นผัวนะ พี่จะอยู่ที่นี่!”