ข้าก็ว่าจะร้าย พลอยพันแสง ทำมือ

เรื่อง            ข้าก็ว่าจะร้าย    ชุด สามฮูหยินพยัคฆ์   
ผู้แต่ง          พลอยพันแสง
สำนักพิมพ์  ทำมือ

ภาคต้นคือเรื่อง'คนโง่เช่นข้านี่แหละพระชายาท่านอ๋องห้า'
เพียงเพราะเป็นบุตรอนุ หวงอี้จือจึงตกเป็นรองทุกสิ่ง แม้นแต่ภรรยาที่ได้รับก็ยังเป็นคุณหนูที่พี่ชายมิต้องการ ได้...คิดส่งนางมาให้เขาช่วยผลิตผู้สืบสกุลเช่นนั้นเขาก็จะมิปรานีนาง!
"ตามมา ยัยลูกห่านป่า"
...ยังดีที่มิเรียกนางว่าหมูป่า...พออภัยได้...พออภัยได้ข้าจะไม่คิดมาก...จะไม่โมโหคนโดยไร้สาระ...
...พลั๊ก! ...
"โอ๊ย! ...ยัยห่านเซ่อ...เดินน่ะมองทางสิ ตัวก็อ้วนชนมาได้"
...หนอย... เจ้าพยัคฆ์เฒ่าขี้โมโห!...
...เกินจะทนแล้วนะ! ...คำก็อ้วนสองคำก็ยังจะเรียกกันว่ายัยอ้วนอีก...นางอ้วนน้ำหนักนี้นางก็แบกเองมิได้เดือดร้อนเอาน้ำหนักไปวางบนศีรษะเขาสักนิด...ชักจะไม่โมโหจริงเสียแล้วหาได้ไร้สาระอีกต่อไป
เฉินเฟิ่งหยาที่ทนถูกเจ้าพยัคฆ์แก่ทว่ามีปากสุนัขเรียกนางว่ายัยอ้วนบ้าง...ห่านดงบ้าง...ช้างป่าบ้าง...มาตลอดการเดินทางมันถึงจุดเดือนขึ้นมาเสียแล้ว เรื่องยอมคนนางก็ต้องดูเหตุมองผลเช่นกันซึ่งการมาเรียกนางว่ยอ้วนยัยห่านนางก็มิได้ไปอ้วนอยู่บนศีรษะเขาเมื่อใด จะมากัดนางเช่นนี้ องครักษ์ก็องครักษ์เถิด...เก่งกาจแล้วนางจะกลัวหรือไรเขามีดาบแต่นางมีกำปั้น
...ตุ๊บ! ...
และน้ำหนักที่มากเป็นอาวุธเฟ๊ย
"โอ๊ย..."
หวงอี้จือทรุดลงไปกุมเท้าที่ถูกยัยห่านป่าอ้วนกลมกระทืบลงมาสุดแรงเมื่อครู่ว่ามารดาบิดเนื้อเจ็บจนแทบขาดใจมาถูกกระทืบเช่นนี้เขาถึงกับน้ำตาคลอเลยทีเดียว
"น้ำหนักมันอยู่บนกายของข้า...ปากที่กินก็ปากของข้า...คุณชายรองแซ่หวง...หากว่าข้าไปยืมปากของท่านมาเคี้ยวอาหารแทนจึงมาเดือดร้อน แล้วก็...หากยังเรียกข้าว่ายัยอ้วนอีกครั้ง....ข้าจะจับท่านกินลงไปเสีย! "
คนที่คิดว่าต่อให้ตนเองจะอ้วนสั้นตันเป็นปล่องนางก็มิได้ไปยืนอ้วนบนศีรษะของผู้ใดกล่าวจริงจังกอดอกมองอีกฝ่ายประกาศชัดเจนว่านางนั้นมิใช่เป็ดป่วยที่จะต้องไปกลัวพยัคฆ์ดำขี้โมโหเช่นเขา ก็จะใช้งานนางดังวัวดังคลายล้วนมิเกี่ยงแต่มาวุ่นวายกับรูปร่างและไขมันที่นางฟูมฟักมาตั้งสิบห้าหนาวเฉินเฟิ่งหยาจะมิอดทน!
"เจ้า! "
หวงอี้จือชี้นิ้วอันสั่นระริกไปยังว่าที่ภรรยาด้วยโกรธจนลมออกหู
"อย่านะ...อย่าได้คิดจะมาข่มเหงข้า...ถ้าไม่กลัวข้ากลิ้งทับจนตายก็อย่าเข้ามา....แต่หากอยากขายหน้าคนด้านนอกนั้นว่ายังมิทันตกแต่งก็ถูกข้าซ้อมก็เข้ามา"
นอกจากนางจะมิกลัวเขาเช่นสตรีอื่นแล้วยังทำตัวพองลมคล้ายอึ่งอ่างเตรียมจะกลิ้งมาทับเขาจริงดังที่ปากว่าอีกด้วยคนที่เหนือก็ไม่หวั่นใต้ก็มิสนถึงกับเผลอถอยหลังไปสองก้าวครึ่ง เพราะอีกครึ่งพลันนึกได้เสียก่อนว่าที่นี่ถิ่นของเขาจะแสดงออกว่ายัยอึ่งอ่างตกมันมาข่มขู่มิได้
"วันนี้ข้าเหนื่อยแล้วมิอยากเอาความอึ่งอ่างเมาควั่นไม้เช่นเจ้า...
จะไปไหมห้องนั่นน่ะ...หากจะไปก็เร่งกลิ้งตามมา"
กล่าวแล้วหวงอี้จือก็เร่งเดินเร็วๆ หนีไปก่อน เฉินเฟิ่งหยาเลยส่งเสีย"ชิ"ลอยลมตามไป
"ท่านก็เดินระวังก็แล้วกัน...ระวังอึ่งอ่างเมายางไม้เช่นข้าจะเผลอกลิ้งไปทับจนดับอนาถเข้า"
"..."
เซี่ยเสิ่นจั๋วหรือเซี่ยจอมเสเพลที่เผชิญหลบหนีหย่งจงหวางผ่านมาเห็นเหตุการณ์เจรจาสานสัมพันธ์อันหวานชื่นของสาวที่คู่บ่าวสาวในอีกสองวันข้างหน้าก็รู้สึกคล้ายจะเป็นห่วงไหสุรามงคลของตนเองอย่างยิ่ง...อุตส่าห์คิดว่าในสี่สหายจะมีคนออกเรือนไปก่อนเสียทีทว่าสุดท้ายแลเห็นภาพเมื่อครู่เขาก็รู้สึกไม่แน่ใจเสียแล้วว่างานวิวาห์จะยังได้จัดอยู่หรือไม่....
...ไหสุราของข้าอย่าเพิ่งลอยหายไปนะ...ข้ายังอยากดื่มเจ้าอยู่...
...แต่...อันที่จริงเจ้าพยัคฆ์ดำขี้โมโหหวงอี้จือก็มีคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันดีมิใช่น้อย....อึ่งอ่างน้อยกับพยัคฆ์ขี้โมโห...เฮ๊อ...เป็นสวรรค์หรือเซียนท่านใดกันหนอ?...ช่างส่งเสริมคนคู่นี้มาร่วมเรือนเพียงแค่คิด...ความรักของพวกเขาคงยืดยาวจริงแท้...
...คู่สร้างคุู่สม...สวรรค์ส่งนรกบันดาลเสียนี่กะไร....