เรือนกาแล จีริหทัย กรู๊ฟ

 เรื่อง             เรือนกาแล 

 ผู้แต่ง          จีริหทัย 
 
 สำนักพิมพ์  กรู๊ฟ

นวนิยายที่ได้รับรางวัล หนึ่งในห้าผู้ได้รับการคัดเลือก

จากโครงการประกวดบทประพันธ์เพื่อส่งเสริมอัตลักษณ์ความเป็นไทย ประจำปี ๒๕๕๔

โดยบริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น ร่วมกับ สำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม

ที่จะนำบทประพันธ์เหล่านั้นไปสร้างเป็นละครโทรทัศน์ โดย จีริหทัย

ที่กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ภาคภูมิใจนะเสนอครับ

ดรณ์เดินขึ้นบันไดผลักประตูเรือน มองเข้าไปด้านใน

แสงแดดที่อ่อนลงสะท้อนกับใยแมงมุมที่ระหว่างช่องทางเดินของเรือนแฝด

ระเบียงเต็มไปด้วยใบไม้แห้ง

เสียงกรอบแกรบของของมันดังขึ้นทุกครั้งที่ชายหนุ่มเหยียบลงไป

ดรณ์มองดูเรือนด้านตะวันออกที่ใหญ่กว่าอย่างกระหาย

เขาไม่เคยได้เข้าไปในห้องนอนของเรือนกาแลเลย

เจ้าของบ้านส่วนใหญ่บอกว่าเป็นการผิดผีถ้าให้คนภายนอกเข้าไป

เขาจึงได้สำรวจแค่เรือนน้ำกับครัวเท่านั้น

หัมยนต์เหนือประตูสลักลวดลายสวยอย่างประหลาดราวกับช่างทำเรือนต้องการจะฝากฝีมือไว้

เขาไม่เคยเห็นลวดลายแบบนี้มาก่อน

เสียงใบไม้แห้งดังราวกับมีคนเดินตามหลังมาทำให้เขาหันกลับไปมองที่ระเบียงอีกครั้ง

แต่ทุกสิ่งว่างเปล่าและเงียบสงัดลง แสงแดดเริ่มอ่อนลงไปทุกที

ดรณ์ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของบ้านหลังนั้นและเดินไปที่หน้าต่าง

ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ไม่ได้จับกล้องผลักมันออกไป

แต่ด้วยความที่ไม่ได้เปิดมานานทำให้หน้าต่างบานนั้นฝืดจนไม่สามารถเปิดออกได้

ดรณ์ออกจากห้องนอนใหญ่ด้วยประตูอีกด้าน เขามองไปยังห้องนอนเล็กที่อยู่ตรงข้ามกับเรือนครัว

เร็วเท่ากับความคิดเขาเดินไปที่ห้องนั้นโดยไม่รั้งรอ ชายหนุ่มผลักประตูห้องให้เปิดกว้าง

แสงที่ลอดจากประตู และหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ทำให้เขาเห็นสภาพของห้องได้อย่างถนัด

มันเป็นห้องของหญิงสาวอย่างแน่นอน

ดรณ์มั่นใจเพราะเครื่องเรือนที่อยู่ในห้องนั่นบอกถึงความเป็นผู้หญิงอย่างชัดเจน

น่าแปลกที่หน้าต่างห้องนี้ไม่ได้ปิดเหมือนห้องนอนใหญ่

ดรณ์ลูบไล้เครื่องเรือนในห้องนั้นอย่างตื่นตาตื่นใจระคนกับความสงสัย

เครื่องเรือนของอีกห้องหายไปไหน แล้วทำไมเจ้าของเรือนถึงทิ้งเครื่องเรือนไว้เหมือนเดิม

แม้กระทั่งที่นอนซึ่งเก่าผุจนแทบจะมองไม่เห็นสีเดิม

ดรณ์รีบถ่ายภาพห้องนั้นอย่างกระหาย รายละเอียดต่าง ๆ ไม่ใช่แค่ลักษณะทางสถาปัตย์เท่านั้น

แต่มันบ่งบอกถึงวิถีชีวิตอันดั้งเดิมของเจ้าของเรือนหลังนี้ด้วย

ดรณ์มองเห็นอะไรบางอย่างจากหางตา ทำให้เขาชะงักและหันไปอย่างรวดเร็ว

แต่ภาพที่เขาเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายคือท่อนไม้ขนาดใหญ่ฟาดลงมาเท่านั้น!

“ข้าขออาราธนา พระอินทร์ พระพรหม เทพบุตร เทพยดา

พระแม่ธรณี เจ้าที่ รุกขเทวดา ปัมพตเทวดา อากาสเทวดา มา ณ ที่นี้”

ชายวัยกลางคนสูดลมหายใจเข้าปอด

“บัดนี้ข้าพเจ้าทั้งหลาย อันมีพ่อแม่ลูก และพี่น้อง ทุก ๆ คน จำนวนหกคน

จักมาตั้งบ้านปลูกอยู่ในฐานที่นี้ ยังจักอยู่วุฒิจำเริญดีสุขบานหวานใจ

ทั้งพูนด้วยโภคะ สมบัติ ร่ำรวยดี ด้วยประการใด ขอให้จักสิ่งของอันดีนั้น

หากว่าสถานที่จักอยู่บ่ดีก็ให้ได้ห่อสิ่งของอันบ่ดีนั้นแด่เถอะ”

เมื่อขอเสี่ยงทายจบบุญพาก็ท่องคาถา

“โอม นโม มิสิรสา นาถัง สัสสธัมมัง คนุตตมัง อิทัมมิ นิมิตโต กาสัง ทิพพจักข วปสาติ”

เมื่อจบสามครั้ง เขาลดพานลงหลับตาหยิบห่อใบฝ่าแป้งขึ้นมาส่งให้สล่าแจ้งเพื่อเปิดออกดู

สีหน้าของคนทั้งสองทำให้คนรอบข้างเดาได้ไม่ยากเลย

สล่าแจ้งหยิบผมขึ้นมาจากห่อแล้วถึงกับต้องส่ายหน้า

“บ่เป็นอะหยัง” พ่อครูแจ้งปลอบใจเจ้าของบ้าน

“เฮาเสี่ยงทายใหม่ได้ สูเดินห่างออกไปจักสองสามวา ค่อยเสี่ยงทายใหม่” สล่าแจ้งปลอบใจเจ้าของเรือน

“ตรงไหนดีล่ะอ้าย” บุญพาหันซ้ายหันขวาอย่างมึนงง ทำอะไรไม่ถูก

สล่าแจ้งมองไปรอบ ๆ อยู่อึดใจหนึ่ง จึงเดินไปยังบริเวณใหม่ที่เขาเลือก

บุญพาเดินตามไป โดยต้องว่าตามพิธีใหม่หมด พวกญาติของเจ้าของเรือนก็เดินตามไปด้วย

เวลานั้นแสงถือโอกาสไปยืนใกล้ ๆ กับลูกสาวบุญพา

โดยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อสาวเจ้ามองอย่างไม่พอใจ

“บ่ฮู้ว่าเปิ้นเสี่ยงทายได้อะหยัง น่าเสียดายที่เมื่อตะกี้ได้ผมยุ่ง”

แสงทำเป็นพูดกับแก้ว เพื่อเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาว

แล้วก็ได้ผลเธอหันมามองนิดหนึ่งก่อนจะมองไปที่บิดาอย่างไม่สนใจ

“ขอให้ได้ดิน ข้าวเปลือก หรือดอกไม้หอม อย่างน้อยก็น่าจะเป็นลูกหินเต๊อะ”

แก้วตอบกลับลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

“ทำไมก่เจ้า” สาวงามหันไปถามแก้วอย่างเจาะจง เธอยิ้มให้เขาโดยไม่สนใจแสงที่ยืนขวางอยู่เลย

“ในแต่ละห่อเสี่ยงทายมีความหมายอยู่ ถ้าหยิบได้ดินกระทำการสิ่งใดก็สัมฤทธิ์ผล

ข้าวเปลือก จักอยู่ดีสุขสวัสดิ์ ดอกไม้หอม เจ้าของเฮือนก็จะมีชื่อเสียงได้เป็นใหญ่เป็นโต

ส่วนลูกหินก็ทำให้อยู่ดีมีสุข มีหลักฐานมั่นคง”

“แล้วผมที่พ่อจับได้เมื่อกี้ล่ะเจ้า หมายถึงอะหยัง”

“เสี่ยงทายได้ผมยุ่ง ที่ดินตรงนั้นถ้าปกเฮือน.... ไผอยู่จักอายุสั้น ต้องพลัดพรากจากกัน” !