ฌาน เล่ม 1-2

 เรื่อง               ฌาน เล่ม 1-2

 ผู้แต่ง              ทมยันตี

 สำนักพิมพ์     ณ บ้านวรรณกรรม

                                 ถ้าไม่มีกลางคืน มนุษย์จะไม่รู้จักคุณแห่งแสงอาทิตย์ ถ้าไม่มีทุกข์

               มนุษย์จะไม่รู้จักคุณแห่งธรรมะ ถ้าไม่มีความชั่ว จะไม่รู้จักความดี ฉะนั้น

               อย่ากลัวความทุกข์ อย่าตำหนิความชั่ว เพราะบางที มันจะทำให้เราหันกลับ

               มาเดินถูกทางได้ ถ้าเรารู้จักนำมาใช้! แม้ท่านผู้อ่านจะจบบทอวสานของ

               “มายา” ไปแล้ว แต่ผู้เขียนเชื่อว่า อีกมากมายยังไม่จบในหัวใจ อีกหลายท่าน

               อาจจะย้อนกลับไปอ่านใหม่ เพื่อทำความเข้าใจว่าความหมายของ “มายา” คืออะไร

               นวนิยายเรื่องนี้เป็น “เรื่องยาก” ของคนเขียนตั้งแต่วางพล็อต เพราะความในใจที่

              ต้องการคือ ทำอย่างไรจะสื่อพุทธปรัชญาในหัวข้อเดียว วิญญาณคืออะไร

              มนุษย์เรียนรู้ในเรื่องนอกตัวได้หมด แต่มนุษย์กลับไม่รู้จักหน้าตาและที่มาของตน

              มนุษย์เชื่อเรื่องทุกเรื่องที่นักวิทยาศาสตร์บอก แต่มนุษย์ไม่ยอมเชื่อพระพุทธเจ้า

              ทั้งๆ ที่ท่านรับสั่งทิ้งไว้แล้วว่า อย่าเชื่อโดยไม่พิสูจน์ มนุษย์ไม่พิสูจน์แล้วก็ไม่เชื่อ

              ผู้เขียนพิสูจน์ แล้วเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย! แต่ปัญหาคือ ทำอย่างไรจะอธิบายต่อคนอื่น

              การผูกเป็นรูปนวนิยาย พยายามกระทำให้หลายแง่มุม เช่นเรื่อง ฌาน จิตา

              จนกระทั่งมาถึง มายา คำว่า จิตา ก็ถูกท้วงว่าเขียนผิด ต้องเขียน จิตตา

              คนเขียนขอยืนยันว่า ถูกต้อง จิตา เป็นภาษาสันสกฤต แปลว่าป่าช้า

              การอธิบายในรูปนวนิยาย ต้อง “ใส่ปาก” ตัวละคร ครั้นจะให้ตัวละครพูดยาว

              คนอ่านก็เบื่อ ปัญหาจึงอยู่ที่คนเขียนต้องอธิบายให้ละเอียดแต่พอดี ทว่าในบางเรื่อง

              ก็ยากที่ตัวละครพูดหนเดียวแล้วคนอ่านเข้าใจ ใน “มายา” จึงมีความซ้ำๆ ในหลายที่

              อ่านแล้วคล้ายคนเขียนซ้ำซาก พูดแล้วพูดอีก หากความจริงคนเขียนต้องการให้

              คนอ่านเข้าใจ คนเขียนตั้งใจแน่วแน่ว่าก่อนตนเองจะ “กลับบ้าน” จะพยายามถ่ายทอด

              ความรู้ในพุทธปรัชญาและเทวศาสตร์ที่พอมีอยู่บ้างลงในรูปของนวนิยาย

              เท่าที่สติและปัญญาพอมี พอทำ การอธิบายในศาสตร์ทั้งสอง จึงเป็นเรื่องที่หนักใจ

              พอสมควร ทว่าได้พยายามกระทำ เพราะ... อานิสงส์จะบังเกิดทั้งผู้อ่านและผู้เขียน

              ความเข้าใจใน “หน้าตาดั้งเดิม” ของตนตามสำนวนเซน หรือเข้าใจใน “วิญญาณ” ของตน

             จะมีผลต่อการปฏิบัติตนให้เป็นพุทธะแท้ๆ มิใช่เป็นพุทธโดยมรดก พุทธะ แปลว่า

              ตื่น เบิกบาน รู้แจ้ง จงตื่นเถิดชาวพุทธ จงมองโลกว่าเป็นมายา อย่าหลงโลกอยู่เลย

              เพียงวางต่อ “มายา” ทั้งปวงได้ ทุกคนจะเป็นสุข ทุกคนจะไม่อาลัย คร่ำครวญ

              ยามเดินทางกลับบ้าน เมื่อถึงวันต้องก้าวผ่านโลกจะไม่เกรงกลัว ห่วงใย จิตสุดท้าย

              จะพาไปสู่สุคติ ฉะนั้น หาก มายา ในมือท่านจะอ่านยาก ความบางตอนซ้ำ

              อธิบายแล้วอธิบายอีก ก็ขอให้ท่านเข้าใจว่า คนเขียนต้องคำนึงเสมอ คนรู้แล้วเข้าใจง่าย

              อาจรำคาญ แต่ถ้าไม่รู้ล่ะ ต้องอธิบายจนเข้าใจ จนกว่าจะรู้ขึ้นมาบ้าง เมื่อรู้แล้วว่าอะไร

              “มายา” ก็จงวาง วางเมื่อใดจะว่าง... ณ ที่นั้น สงบ สงัด ระงับ เป็นสุข นั่นแหละ

              กระแสนิพพาน อานิสงส์ใดบังเกิด ขออุทิศให้ท่านผู้อ่าน “มายา” ด้วยความพยายาม

               ทั้งหมดที่ท่านกระทำอยู่ อย่าเชื่อผู้เขียน จงพิจารณาด้วยตนเอง สิ่งที่แจ้งในปัญญาตน

              จะมีคุณค่ามหาศาล