พิษร้ายเกมกามเทพ ยลนภา พลอยวรรณกรรม ในเครือ อินเลิฟ

  เรื่อง           พิษร้ายเกมกามเทพ                                  
 
 ผู้แต่ง           ยลนภา

 สำนักพิมพ์   พลอยวรรณกรรม ในเครือ อินเลิฟ

“อย่ารักนวลสงวนตัวไปหน่อยเลยนะคุณครูป้าแว่น ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำงานที่แบบนี้กันหรอก
เลิกทำเป็นเวอร์จิ้นสักที ถ้าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันยังเชื่อ แต่สภาพเธอตอนนี้ฉันไม่เชื่อหรอก
นอกเสียจากว่าเธอจะให้พิสูจน์”
 
เมื่อ ‘ทินโชติ อัศวัตรโสภิน’ มาเฟียหนุ่มมหาเศรษฐีต้องการ ‘ภรรยา’ มาบําเรอบนเตียง
...พ่วงตําแหน่ง ‘คุณครูส่วนตัว’ ให้แก่บุตรชาย! ‘กานต์รวี’ คุณครูสาวในชุดแสนเชยต้องยอมรับ
ตําแหน่ง ‘ติวเตอร์สอนพิเศษส่วนตัว’ ให้กับบุตรชายของมาเฟียรูปหล่อที่เธอเกลียดชัง เพียงเพราะ
ต้องการ ‘เงิน’ เพื่อมารักษามารดา และอีกประการหนึ่งก็คือ ยอมจํานนต่ออิทธิพลของเขาที่คุกคามข่มขู่
แต่การขึ้นเตียงกับสาวหัวดื้อและหยิ่งในเกียรติไม่ใช่เรื่องง่าย และการตะล่อมด้วยอัญมณีพร้อมทั้งเงินสด
ไม่ใช่ทางเลือกที่เธอจะยอมรับ ดังนั้นเมื่อ ‘ศัตรูไม่ทราบฝ่าย’ พาอันตรายคืบคลานเข้ามา มาเฟีย
มหาเศรษฐีลูกติดผู้ทรงอิทธิพลจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก ‘ทำ’ ให้เธอยอมสยบด้วย ‘แหวนเพชร’ และ
‘คำขอแต่งงาน’ เพื่อที่เธอจะปลอดภัยอยู่ในความคุ้มครองของเขา... ไม่เว้นแม้แต่บนเตียงนอน
 
‘กานต์รวี’ ต้องคอยระแวงระวังเขาผู้ซึ่งหล่อเหลาแต่อำมหิต
และยังเย้ายวนใจราวกับมีอำนาจล่อลวงใจของปีศาจร้าย แต่เธอก็ตกลงที่จะทำงานกับเขา... ไม่ใช่เพื่อ
ตัวเอง แต่เพื่อมารดาของเธอที่จะได้รับการรักษาในโรงพยาบาลที่พรั่งพร้อม... และเพื่อเด็กชายที่เธอรัก
ไม่ต่างจากลูกแท้ๆ แต่ปัญหาเดียวก็คือการที่เขามองเธอไม่ต่างอะไรจาก ‘นักขุดทองสาวผู้ช่ำชอง’ ที่
หิวเงินและโลภมาก ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วติวเตอร์สาวผู้ที่เขาว่าจ้างนั้นเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง
ไร้ตำหนิใดๆ ไม่ต่างจาก ‘เพชรแท้’ ที่เขาใช้ผูกมัดตัวเธอเอาไว้ในฐานะภรรยานางบําเรอของมาเฟีย!
 
“ฉันว่าเธอคงเป็นผู้หญิงวัยยี่สิบแปดคนเดียวบนโลกใบนี้ที่ยังเวอร์จิ้นอยู่”
เขาหัวเราะเบาๆ ไม่อยากให้บุตรชายตัวเล็กหันมาให้ความสนใจเหมือนกัน
“หรือว่าเธอเป็นพวกไดโนเสาร์หลงยุคกันนะ”
คราวนี้เขาหัวเราะเสียงดัง ไม่แคร์ใครเลยทีเดียว
“คุณทินโชติ” กานต์รวีเอ็ดเสียงดังไม่แพ้กัน เจ้าตัวเล็กหันกลับมาจ้องที่เธอ
และบิดาของเขาสลับไปมา
“ผมได้ยินพ่อกับแม่คุยกันถึงไดโนเสาร์ แม่เป็นไดโนเสาร์ด้วยเหรอฮะ”
ทินโชติหัวเราะไม่หยุด นานจนจำไม่ได้แล้วว่าเขาเคยหัวเราะแบบนี้เมื่อไรกัน